Μετάνοιωσες;
- Γιατρέ το ξέρεις ότι η μουσική είναι η ζωή μου. Μπορεί να την παράτησα κάποτε, αλλά το σαράκι ακόμα με τρώει. Και είναι και πολύ επίμονο.
- Ναι..το σκέφτεσαι συνέχεια ε;
- Το σκέφτομαι. Αλλά δεν κάνω τίποτα παραπάνω δυστυχώς. Μένω στις σκέψεις. Από πράξη, τίποτα.
- Ποτέ δεν είναι αργά να συνεχίσεις. Μπορεί να μην κάνεις τα ίδια πράγματα, αλλά η ενέργεια που ψάχνεις να εκφράσεις και να διοχετεύσεις, θα βρεί το δρόμο της σιγά σιγά.
- Γιατρέ μιλάς σα να ξέρεις... Εννοώ, όχι σαν γιατρός.. Σα να πέρασες κι εσύ κάποτε από εκεί.
- Έχω περάσει από κάποια πραγματάκια κι εγώ. Έχω κι εγώ παρατήσει αγαπημένες ασχολίες για χάρη μιας πιο προβλεπόμενης ζωής.
- Και; Μετάνοιωσες;
- Όχι. Δεν μετάνοιωσα. Απλά πικράθηκα και έμαθα να ζω με αυτό το συναίσθημα. Αν δεν είχα μάθει, θα ήμουν εγώ τώρα στη θέση σου και θα παραπονιόμουν.
- Εγώ πάλι είμαι αλλοιώς. Μια ζωή τύψεις και μετάνοια..αλλά πάντα χωρίς πράξεις. Βράζω στο ζουμί μου δηλαδή.
-Αυτή η σούπα όμως φίλε μου είναι και η πιο άνοστη. Λιγοστή και με την πιο πικρή γεύση. Ποτέ δε σε χορταίνει και πάντα σε βαρυστομαχιάζει. Ό,τι χειρότερο...
- Χμμμ..την τρώς και πάντα μονάχος.
- Ναι αλλά την ξερνάς πάνω στους άλλους. Αχώνευτη κυριολεκτικά.
-...
- Γι αυτό, αν μπορείς διάλεξε κάτι άλλο να φας απόψε. Αυτό το ζουμί το δοκίμασες. Δε θα αλλάξει ποτέ.
- Καλή μου όρεξη λοιπόν;
- Καλή σου χώνεψη θα έλεγα εγώ.
