Δευτέρα, Φεβρουαρίου 19, 2007

Προσοχή στο κενό

- Γιατρέ την ξαναείδα...
- Ήταν οδυνηρό;
- Πρέπει να ήταν..Δεν μπορώ να πω με σιγουριά..Άλλωστε γι αυτό ήρθα..
- Πως έγινε;
- Τυχαία..Εντελώς τυχαία..Στο μετρό..
- Αυτή σε είδε;
- Δε νομίζω..
- Τι έγινε λοιπόν;
- Θα σου πω..Άσε με να ξεκινήσω..Θα τα βρώ τα λόγια μου.. Θα καταλάβεις..Πάντα καταλαβαίνεις εσύ..
- Όποτε θελεις, αρχίζεις.
- Ήταν την Τρίτη. Βαρέθηκα να οδηγήσω. Είχα δουλειές στο κέντρο, αλλά είχε κι αυτό το συλαλλητήριο πάλι..
Πήρα τρένο. Μετά μετρό. Μου αρέσει να κάθομαι κοντά στην πόρτα ώστε όταν φτάσω στον προορισμό μου να πηδάω έξω γρήγορα και να αποφέυγω το πλήθος.

"Επόμενη στάση... Προσοχή στο κενό" είπαν τα μεγάφωνα..
Γύρισα προς την πόρτα και τότε την είδα.
Την αντανάκλασή της μέσα στο τζάμι δηλαδή.
Καθόταν και διάβαζε εφημερίδα. Φαινόταν απορροφημένη. Όπως πάντα όταν διάβαζε. Τίποτα δεν μπορούσε να της αποσπάσει την προσοχή. Ίσως αυτό εξηγούσε γιατί δεν με είχε δεί ενώ καθόμουν τόση ώρα σχεδόν δίπλα της..
- Πως ήταν;
- Όμορφη..Περισσότερο από ποτέ..
Τα μακρυά μαλλιά της ριγμένα στους ώμους.. Και φορούσε και σκουλαρίκια.. Μεγάλους κρίκους..Περίεργο.. Πάντα έλεγε ότι δεν της άρεσαν

"Επόμενη στάση... Προσοχή στο κενό" είπαν τα μεγάφωνα..
Είχα χάσει τη στάση μου αλλά δεν με πείραζε.
Έκατσα έτσι γυρισμένος προς την πόρτα ώστε να μη με δεί.
Οι πόρτες έκλεισαν κι αυτή ξαναεμφανίστηκε μπροστά μου.
Απορροφήθηκα..Θυμήθηκα ένα σωρό πράγματα.. Στιγμές.. Όμορφες, άσχημες, καταστρεπτικές.. Μετά από αυτήν υπήρξαν κι άλλες..

"Επόμενη στάση... Προσοχή στο κενό" είπαν τα μεγάφωνα..
Υπήρξαν κι άλλες.. Κι άλλες γυναίκες.. Κι άλλες στάσεις.. Κι άλλα κενά..
Πάντα υπάρχει κάτι που ακολουθεί αλλά μόνο λίγα πράγματα μας κρατούν για πάντα κοντά τους..

"Επόμενη στάση Μαρία.. Προσοχή στο κενό" είπαν τα μεγάφωνα..
Προσοχή..Μεγάλη.. Δεν σου άξιζε τέτοια τύχη.. Πολύ επιπόλαια σχέση.. Τίποτα όμορφο να θυμάμαι..

"Επόμενη στάση Ρούλα.. Προσοχή στο κενό" είπαν τα μεγάφωνα..
Άκου "Ρούλα"..Χαθήκανε τα ονόματα;...Τέλος πάντων..

"Επόμενη στάση... Προσοχή στο κενό" είπαν τα μεγάφωνα..
Κι έτσι ζω από τότε γιατρέ.. Μέσα στο κενό. Και ποτέ δεν προσέχω όταν πηδάω από το τρένο. Και πάντα μπλέκομαι στο πλήθος όσο κι αν προσπαθώ να το αποφύγω. Και φοβάμαι..και δεν είμαι ο εαυτός μου..και μου λείπει..μου λείπει πολύ..

- Σου λείπει, αλλά και κοντά της δεν ήσουν ο εαυτός σου..
Προσοχή στο κενό.. Γέμισέ το και μην αφήνεις το πλήθος να σε παρασύρει. Εσύ ξέρεις τον προορισμό. Μέχρι η πόρτα να ξανακλείσει έχεις όλο το χρόνο να αποφασίσεις αν αυτή εδώ είναι η στάση σου, ή θα συνεχίσεις το ταξίδι σου κοιτάζοντας μια αντανάκλαση.
Έστω κι αν είναι ομορφότερη από ποτέ..

Σάββατο, Φεβρουαρίου 03, 2007

Κατανόηση

- Γιατρέ έχω πρόβλημα!
- Για φαντάσου...
- Γιατρέ με ειρωνεύσαι; Εγώ ήρθα εδώ για βοήθεια.
- Μπα...Απλώς ο προηγούμενος που καθόταν στη θέση σας ήταν πολύ βαρετός και είπα να κάνουμε λίγο χιούμορ.
- Χιούμορ να κάνετε με τους άλλους και όχι με μένα. Εντάξει;
- Ποιό είπαμε ότι είναι το πρόβλημά σας;
- Ο κόσμος...ο κόσμος έχει πρόβλημα...και δεν το ξέρει..
- Εννοείτε τη μόλυνση του περιβάλλοντος ή την φτώχια στον πλανήτη;
- Πάλι με κοροϊδεύετε;
- Για να πω την αλήθεια, αυτή τη στιγμή μόνο αυτά τα δύο "παγκόσμια" προβλήματα μου ήρθαν στο μυαλό. Έχετε να προτείνετε κάτι άλλο;
- Φυσικά.
Ο κόσμος λοιπόν είναι γεμάτος από ανθρώπους χωρίς κατανόηση και ενδιαφέρον.
Όλοι κοιτάνε την πάρτη τους. Απελπισία σας λέω. Έχεις ένα πρόβλημα και δεν το λες πια σε κανέναν, από φόβο ότι θα αδιαφορήσει, θα σε περιφρονήσει, θα αλλάξει κουβέντα. Δεν θα κατάλαβει τίποτα με λίγα λόγια. Κατανόηση "μηδέν" σας λέω!
- Γι αυτό κι εσείς καταλήξατε εδώ ε;
Όλα τα υποψήφια αυτιά έκλεισαν μπροστά στα προβλήματα σας;
- Ναι.
- Και σκεφτήκατε να "νοικιάσετε" τα δικά μου;
- Όχι να τα νοικιάσω. Να ελπίσω οτι απλώς θα με ακούσουν.
- Σας ακούω λοιπόν.
- Κανείς που λέτε δε δίνει φράγκο για τον δίπλα του.
- Ναι..είναι αλήθεια...βλέπετε τα φράγκα έχουν καταργηθεί εδώ και καιρό.
- Μεταφορικά μιλάω...εννοώ δε δίνει δεκάρα!
- Ναι...το ίδιο και οι δεκάρες..αλλά ας μην κολλάμε σε λεπτομέρειες. Τι λέγαμε;
- Κανείς δεν έχει πια κατανόηση. Όλοι στην κοσμάρα τους. Εκτός...
- Εκτός;
- Εκτός αν κι οι ίδιοι την "έχουν πατήσει" σε ένα παρόμοιο πρόβλημα οπότε μπορεί και να σε ακούσουν.
- Δηλαδή δεν υπάρχει παντελής έλλειψη κατανόησης, αλλά επιλεκτική κατανόηση. Σωστά;
- Γιατρέ με μπέρδεψες.
- Ναι..η αλήθεια είναι ότι σήμερα δεν είμαι καθόλου συγκεντρωμένος. Μήπως να έρθετε κάποια άλλη στιγμή; Είναι κρίμα να σπαταλάω το χρόνο σας...
- Δεν καταλαβαίνω.
- Η επιλεκτική κατανόηση που λέγαμε. Λοιπόν σας περιμένω πάλι μεθαύριο.
- Ναι, αλλά δεν τελειώσαμε εδώ.
- Ούτε και πρόκειται. Μην συγχίζεστε. Όλα στον καιρό τους.
- Κανείς τελικά δεν χαμπαριάζει. Κανείς. Καθόλου κατανόηση..
- Σας κατανοώ...τα λέμε μεθαύριο.

Μη χάνεσαι

- Πάνε εφτά χρόνια τώρα. Σχεδόν δηλαδή..
Μου λείπει. Μου λείπει πάρα πολύ.
Γιατί να υπάρχει θάνατος γιατρέ;
Σε τι αποσκοπεί;
Το μόνο που κάνει είναι να σε χωρίζει από αυτούς που αγαπάς.
Το χειρότερο όμως δεν είναι ο χωρισμός.
Είναι ότι ποτέ δεν πρόλαβες να κάνεις γι αυτούς όλα όσα θα ήθελες να είχες κάνει.
Όλα όσα θα μπορούσες να έχεις κάνει.
Όλα όσα είχες σκεφτεί, αλλά αυτή η ανόητη σιγουριά ότι θα σου ξαναδοθεί η ευκαιρία, τελικά σε εμπόδισε να δράσεις.
Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα.
Κάθομαι κι αναρρωτιέμαι αν θα έχω ποτέ δεύτερη ευκαιρία;
Αν θα ξαναδώ όσους έφυγαν έτσι παραπονεμένοι και βιαστικοί.
Βάζω στοίχημα ότι ούτε αυτοί το ήθελαν.
Αλλά βλέπεις σχεδόν ποτέ δεν γίνεται αυτό που θέλουμε εμείς.
Υπάρχουν κι άλλοι που θα πρέπει να συμφωνούν.
Ποια τύχη προκαλείς;
Ποια αλαζονία επιδεικνύεις για να μην σε αφήσουν πια εδώ να ζεις;
Τι έφταιξες;
Ποιόν προσέβαλες;
-...
- Ξέρετε όμως....Αυτό που τώρα πια με ανησυχεί έχει αλλάξει μορφή.
Είναι που ξεχνάω.
Αργά αλλά σταθερά, ξεχνάω.
Ξεχνάω στιγμές, λόγια, πράξεις.
Σβήνει μέσα μου η καθαρή μνήμη και μένει μια νεφελώδης ανάμνηση.
Μια θολούρα.
Μία μικρή γωνιά του μυαλού μου φιλοξενεί πια όσα ζήσαμε.
Και δε θέλω να γίνεται αυτό.
Είναι ασέβεια.
Αλλά από την άλλη τι να κάνω;
Κάθησα να γράψω ημερολόγιο, να συγκεντρώσω όλα αυτά τα πράγματα αλλά μου ήταν τρομερά επίπονο. Δεν άντεξα.
Πάντα έλεγα και ορκιζόμουν ότι όλα θα μείνουν φρέσκα και ζωντανά μέσα μου και κανένας άνθρωπος, καμμία έννοια και καμμιά ζωή όσο κι αν διαρκέσει δε θα μπορέσει να μου τα πάρει.
Τρομάζω όμως βλέποντας τα πάντα να χάνονται.
Παραμιλάω στον ύπνο και τον ξύπνιο μου.
Μια λέξη και μια προτροπή ψιθυρίζω συνέχεια.
"Μη χάνεσαι..."."Μη χάνεσαι..."