Μη χάνεσαι

- Πάνε εφτά χρόνια τώρα. Σχεδόν δηλαδή..
Μου λείπει. Μου λείπει πάρα πολύ.
Γιατί να υπάρχει θάνατος γιατρέ;
Σε τι αποσκοπεί;
Το μόνο που κάνει είναι να σε χωρίζει από αυτούς που αγαπάς.
Το χειρότερο όμως δεν είναι ο χωρισμός.
Είναι ότι ποτέ δεν πρόλαβες να κάνεις γι αυτούς όλα όσα θα ήθελες να είχες κάνει.
Όλα όσα θα μπορούσες να έχεις κάνει.
Όλα όσα είχες σκεφτεί, αλλά αυτή η ανόητη σιγουριά ότι θα σου ξαναδοθεί η ευκαιρία, τελικά σε εμπόδισε να δράσεις.
Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα.
Κάθομαι κι αναρρωτιέμαι αν θα έχω ποτέ δεύτερη ευκαιρία;
Αν θα ξαναδώ όσους έφυγαν έτσι παραπονεμένοι και βιαστικοί.
Βάζω στοίχημα ότι ούτε αυτοί το ήθελαν.
Αλλά βλέπεις σχεδόν ποτέ δεν γίνεται αυτό που θέλουμε εμείς.
Υπάρχουν κι άλλοι που θα πρέπει να συμφωνούν.
Ποια τύχη προκαλείς;
Ποια αλαζονία επιδεικνύεις για να μην σε αφήσουν πια εδώ να ζεις;
Τι έφταιξες;
Ποιόν προσέβαλες;
-...
- Ξέρετε όμως....Αυτό που τώρα πια με ανησυχεί έχει αλλάξει μορφή.
Είναι που ξεχνάω.
Αργά αλλά σταθερά, ξεχνάω.
Ξεχνάω στιγμές, λόγια, πράξεις.
Σβήνει μέσα μου η καθαρή μνήμη και μένει μια νεφελώδης ανάμνηση.
Μια θολούρα.
Μία μικρή γωνιά του μυαλού μου φιλοξενεί πια όσα ζήσαμε.
Και δε θέλω να γίνεται αυτό.
Είναι ασέβεια.
Αλλά από την άλλη τι να κάνω;
Κάθησα να γράψω ημερολόγιο, να συγκεντρώσω όλα αυτά τα πράγματα αλλά μου ήταν τρομερά επίπονο. Δεν άντεξα.
Πάντα έλεγα και ορκιζόμουν ότι όλα θα μείνουν φρέσκα και ζωντανά μέσα μου και κανένας άνθρωπος, καμμία έννοια και καμμιά ζωή όσο κι αν διαρκέσει δε θα μπορέσει να μου τα πάρει.
Τρομάζω όμως βλέποντας τα πάντα να χάνονται.
Παραμιλάω στον ύπνο και τον ξύπνιο μου.
Μια λέξη και μια προτροπή ψιθυρίζω συνέχεια.
"Μη χάνεσαι..."."Μη χάνεσαι..."