Προσοχή στο κενό

- Γιατρέ την ξαναείδα...
- Ήταν οδυνηρό;
- Πρέπει να ήταν..Δεν μπορώ να πω με σιγουριά..Άλλωστε γι αυτό ήρθα..
- Πως έγινε;
- Τυχαία..Εντελώς τυχαία..Στο μετρό..
- Αυτή σε είδε;
- Δε νομίζω..
- Τι έγινε λοιπόν;
- Θα σου πω..Άσε με να ξεκινήσω..Θα τα βρώ τα λόγια μου.. Θα καταλάβεις..Πάντα καταλαβαίνεις εσύ..
- Όποτε θελεις, αρχίζεις.
- Ήταν την Τρίτη. Βαρέθηκα να οδηγήσω. Είχα δουλειές στο κέντρο, αλλά είχε κι αυτό το συλαλλητήριο πάλι..
Πήρα τρένο. Μετά μετρό. Μου αρέσει να κάθομαι κοντά στην πόρτα ώστε όταν φτάσω στον προορισμό μου να πηδάω έξω γρήγορα και να αποφέυγω το πλήθος.

"Επόμενη στάση... Προσοχή στο κενό" είπαν τα μεγάφωνα..
Γύρισα προς την πόρτα και τότε την είδα.
Την αντανάκλασή της μέσα στο τζάμι δηλαδή.
Καθόταν και διάβαζε εφημερίδα. Φαινόταν απορροφημένη. Όπως πάντα όταν διάβαζε. Τίποτα δεν μπορούσε να της αποσπάσει την προσοχή. Ίσως αυτό εξηγούσε γιατί δεν με είχε δεί ενώ καθόμουν τόση ώρα σχεδόν δίπλα της..
- Πως ήταν;
- Όμορφη..Περισσότερο από ποτέ..
Τα μακρυά μαλλιά της ριγμένα στους ώμους.. Και φορούσε και σκουλαρίκια.. Μεγάλους κρίκους..Περίεργο.. Πάντα έλεγε ότι δεν της άρεσαν

"Επόμενη στάση... Προσοχή στο κενό" είπαν τα μεγάφωνα..
Είχα χάσει τη στάση μου αλλά δεν με πείραζε.
Έκατσα έτσι γυρισμένος προς την πόρτα ώστε να μη με δεί.
Οι πόρτες έκλεισαν κι αυτή ξαναεμφανίστηκε μπροστά μου.
Απορροφήθηκα..Θυμήθηκα ένα σωρό πράγματα.. Στιγμές.. Όμορφες, άσχημες, καταστρεπτικές.. Μετά από αυτήν υπήρξαν κι άλλες..

"Επόμενη στάση... Προσοχή στο κενό" είπαν τα μεγάφωνα..
Υπήρξαν κι άλλες.. Κι άλλες γυναίκες.. Κι άλλες στάσεις.. Κι άλλα κενά..
Πάντα υπάρχει κάτι που ακολουθεί αλλά μόνο λίγα πράγματα μας κρατούν για πάντα κοντά τους..

"Επόμενη στάση Μαρία.. Προσοχή στο κενό" είπαν τα μεγάφωνα..
Προσοχή..Μεγάλη.. Δεν σου άξιζε τέτοια τύχη.. Πολύ επιπόλαια σχέση.. Τίποτα όμορφο να θυμάμαι..

"Επόμενη στάση Ρούλα.. Προσοχή στο κενό" είπαν τα μεγάφωνα..
Άκου "Ρούλα"..Χαθήκανε τα ονόματα;...Τέλος πάντων..

"Επόμενη στάση... Προσοχή στο κενό" είπαν τα μεγάφωνα..
Κι έτσι ζω από τότε γιατρέ.. Μέσα στο κενό. Και ποτέ δεν προσέχω όταν πηδάω από το τρένο. Και πάντα μπλέκομαι στο πλήθος όσο κι αν προσπαθώ να το αποφύγω. Και φοβάμαι..και δεν είμαι ο εαυτός μου..και μου λείπει..μου λείπει πολύ..

- Σου λείπει, αλλά και κοντά της δεν ήσουν ο εαυτός σου..
Προσοχή στο κενό.. Γέμισέ το και μην αφήνεις το πλήθος να σε παρασύρει. Εσύ ξέρεις τον προορισμό. Μέχρι η πόρτα να ξανακλείσει έχεις όλο το χρόνο να αποφασίσεις αν αυτή εδώ είναι η στάση σου, ή θα συνεχίσεις το ταξίδι σου κοιτάζοντας μια αντανάκλαση.
Έστω κι αν είναι ομορφότερη από ποτέ..