Πείτε μου γιατρέ..

Κάθε φορά λοιπόν που ακούω αυτή τη φράση, μια κρυφή περηφάνεια με κυριεύει. Γίνομαι εγώ ξαφνικά ο απόλυτος άρχοντας που θα συμβουλεύσει, θα κατευθύνει, θα εκμεταλλευτεί. Γίνομαι ελπίδα και στήριγμα ή απελπισία και γκρεμός.
Μεγάλη ευθύνη, αλλά και μεγάλη ευχαρίστηση.

Πείτε μου λοιπόν γιατρέ...

- Θα ζήσω;
- Α... αυτό φοβάμαι πως δεν μπορώ να σας το υποσχεθώ..

- Θα.. θα πεθάνω;
- Μα αγαπητή μου, όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα. Ποιός ο λόγος να με ρωτάτε για κάτι τόσο βέβαιο;
- Ναι, δε λέω.. Άλλο όμως πράγμα είναι να πεθάνεις "μια μέρα" κι άλλο αύριο!
- Ε, μη μου ενθουσιάζεστε κιόλας. Όλα στον καιρό τους...Όλα στον καιρό τους...

- Νομίζω πως δεν υπάρχει πια λόγος να ζω..
- Τι να πω.. Όπως νομίζετε..
- Όπως νομίζω; Μα εσείς είστε ο γιατρός.
- Ναι, βέβαια. Είμαι ο γιατρός αλλά δεν είμαι κι ο Θεός. Αν εσείς αρνείστε να ζήσετε, εγώ περισσεύω...

Και αυτή η κουβέντα συνεχίζεται επ' άπειρον.. Με άλλα πρόσωπα, σε άλλα μέρη, σε διαφορετικές ώρες της ημέρας ή νύχτας... Παντού η ίδια αγωνιώδης ερώτηση και η ίδια μονότονη εισαγωγή: " Πείτε μου γιατρέ..."