Παρασκευή, Ιανουαρίου 11, 2008

Οργή, ανοησία κι αποχαιρετισμός

- Ωχ!
- Τι είναι γιατρέ; Δεν χάρηκες που με είδες;
- Πως αμέ..Απλώς δεν σε περίμενα τόσο νωρίς.
- Εννοείς τέτοια ώρα;
- Όχι.. εννοώ τέτοια εποχή. Τι τρέχει;
- Πολλά. Έχουμε καιρό να μιλήσουμε. Νομίζω πως σήμερα θα σου μιλήσω πολύ. Θα σου πω διάφορες ιστορίες και βγάλε μόνος σου συμπέρασμα.
- Εσύ το έβγαλες;
- Εγώ; Εγώ διαλύθηκα πια γιατρέ. Έγινα σκόνη και καπνός. Ακόμα και κουφάρι που ήμουν, είχα μια οντότητα. Ποιός όμως ενδιαφέρεται για το άπιαστο και το φευγάτο. Το αυτοκαταστροφικό;
- Αφού είναι δύσκολο και ακατανόητο, νομίζω πως δύσκολα θα βρεις οπαδούς πια.
- Ακριβώς.


Μυστικά και ψέματα

- Κάποια στιγμή, εκεί που χαζεύαμε στην τηλεόραση πέφτει μια διαφήμιση για καλλυντική κρέμα ανδρών. "Για τις ρυτίδες γύρω από τα μάτια" έλεγε η διαφήμιση. Ξέσπασε τότε σε γέλιο και φώναξε: "Να δω άντρα να βάζει τέτοιο πράγμα μόνο. Χα χα."
- Καλά ρε συ, της αντιμίλησα. Ο αδερφός σου δεν βάζει κρέμα προσώπου και είναι και μόνο 27 χρονών;
- Άλλο αυτό. Αυτή είναι ενυδατική.
- "Ωραία" σκέφτηκα. Μόλις την προηγούμενη μέρα, είχα κρύψει στο ντουλάπι μου κι εγώ μια αντιρυτιδική κρέμα. Όχι για τα μάτια, αλλά για το μέτωπο. Μου τη σύστησε ολόθερμα η δερμοτολόγος που είχα επισκεφθεί.
- Εσύ; Αντιρυτιδική; Σε δερματολόγο; Πλάκα μου κάνεις;
- Όχι..Θυμόμουν που όταν με αγκάλιαζε, αλλά και όταν δεν με αγκάλιαζε, με μάλωνε για τα σκληρά μου χέρια, τους αγκώνες, καμιά φορά και τις φτέρνες μου. Το πήρα κι εγώ απόφαση ότι πάσχω από κάτι σοβαρό και πήγα σε γιατρό. Γιατρίνα για την ακρίβεια γιατί στον κεντρικό δρόμο που πήγα ψάχνοντας, μπήκα στο πρώτο ιατρείο.
- Και;
- Τι και; Η γυναίκα έβαλε τα γέλια. Πάντως με εξέτασε ενδελεχώς. Και επειδή ειδικεύεται και στην αισθητική, μου ρίχνει και το παραμύθι.
"Ωραίο πρόσωπο. Με τι το περιποιείσαι;"
"Με κρύο νερό το πρωί" απάντησα.
"Ναι, αλλά μπορείς να βοηθηθείς ακόμα περισσότερο." Και μου γράφει τη συνταγή για την κρέμα.
Γέλασα από μέσα μου και θυμήθηκα τη γνώμη που είχα για τα αντρικά καλλυντικά μέχρι εκείνη τη στιγμή. Και μια και η κουβέντα είχε πάει στην τέχνη, αντί για την επιστήμη, τη ρωτάω κι εγώ.
"Η αποτρίχωση με λέιζερ έχει αποτέλεσμα; Βλέπω ότι έχετε κοσμοσυρροή"
"Φυσικά και έχει. Και κάνουν άνδρες και γυναίκες. Αν δεν ντρεπόμουν μάλιστα θα σου έδειχνα."
"Ορίστε;" αναφώνησα. "Τι να μου δείξετε;"
"Κοιλιά και μπικίνι" μου λέει, και κάνει μια κίνηση των χεριών πάνω από την περιοχή.
- Κι εσύ; Τι έκανες; Τι είπες;
- Εγώ, γιατρέ, έριξα μια ματιά στην κορνίζα με το γιό της που είχε πάνω στη βιβλιοθήκη, την ευχαρίστησα και έφυγα.
- Αυτό ήθελα να ακούσω. Με ευχαρίστησες και μένα τώρα. Για λέγε παράκατω.


Παλιές και καινούριες ιστορίες

- Γιατρέ έχω μια μεγάλη απορία. Όταν παλιά ενδιαφερόμουν για μια γυναίκα, έκανα τα πάντα για να μάθω για το παρελθόν της. Με πόσους και ποιούς τα είχε πριν από μένα, αν της έλεγαν κάτι ακόμα κλπ. Μια ηλίθια διαδικασία η οποία φυσικά δεν οδηγούσε πουθενά παρά μόνο στη δημιουργία άχρηστων ενοχών και κακιάς διάθεσης.
Κάποια στιγμή λοιπόν, συνειδητοποίησα πόσο λάθος είναι να επιτίθεσαι σ' έναν άνθρωπο για τα παλιά, τη στιγμή που αυτός όχι μόνο έχει διαλέξει να είναι μαζί σου αλλά και όλη αυτή η ηλίθια γνώση και πληροφορία σου στερούσε τη μαγεία για τον ποιόν είχες απέναντί σου.
Αποφάσισα λοιπόν, ότι αυτό το λάθος δεν θα το ξαναέκανα ποτέ.
Όταν λοιπόν βρήκα τη εκπληκτική αυτή γυναίκα μπροστά μου και την ερωτεύτηκα, εκτός από το προφανές ότι εκείνο τον καιρό ήταν με κάποιον άλλον οπότε δεν γινόταν να μην το ξέρω, δεν της ζήτησα ποτέ να μου πεί τίποτα για το παρελθόν της. Την ήθελα αγνή και όμορφη όπως την γνώρισα εγώ.
Έλα όμως που αυτή με το ζόρι και ντε και καλά, ήθελε όχι μόνο να μου απαριθμεί τους πρώην της, αλλά και να μου τονίζει συνεχώς ότι με κάποιους από αυτούς παραμένει φίλη κι ότι βλέπονται και καλά θα κάνω να μην σχολιάζω και να αποδεχτώ και την κατάσταση.
Μέχρι ένα σημείο δεν έδινα σημασία. Έτσι είχε μάθει να οριοθετεί το χώρο της. Είχε τη δικιά της αυλή από θαυμαστές και ήθελε και να τη διατηρήσει ανέπαφη.
Πράγμα που αντιλήφθηκα πολύ αργότερα, όταν έμαθα ότι ενώ κάποιο λίγοι φίλοι της ήξεραν για την ύπαρξή μου, οι συγκεκριμένοι παλιοί έρωτες ουδέποτε ενημερώθηκαν. Ζούσαν με την αυταπάτη ότι αυτή τόσα χρόνια ήταν μόνη της και ψαχνόταν. Εγώ ήμουν το μικρό της μυστικό.
- Και ποιά είναι η απορία σου;
- Γιατί αυτή η ανάγκη;
- Τι να σου πω. Μυστήρια τρένα οι γυναίκες.


Ταξίδι

- Μυστήρια τρένα και με πολλά βαγόνια. Όπως σου έλεγα λοιπόν γιατρέ, αν και η σχέση μας δεν ήταν βούκινο, εγώ δε δίστασα ποτέ να κυκλοφορήσω μαζί της οπουδήποτε. Προκαλούσα την τύχη μου και δεν με ένοιαζε κιόλας.
Με τον καιρό όμως, κατάλαβα, ότι γι αυτήν ήταν το αντίστροφο. Ήμουν το ένοχο μυστικό που τελικά, παρά την αγάπη που μου είχε, της προκαλούσα αμηχανία και φόβο. Δεν με γνώρισε ποτέ και σε κανέναν.
- Παράξενο ταξίδι ρε φίλε.
- Ναι. Εγώ νόμιζα πως ταξιδέυω πρώτη θέση και τελικά ήμουν στριμωγμένος με τις αποσκευές στη σκευοφόρο.
- Και τώρα;
- Τώρα είμαι στην αποβάθρα του σταθμού.
- Και περιμένεις το επόμενο τρένο;
- Μάλλον αυτο με περιμένει. Για να ξεκινήσει δηλαδή.


Εφιάλτης με ονοματεπώνυμο

- Γιατρέ, σου έχω πει ότι έχω γεννηθεί Πέμπτη;
- Και;
- Να, πότε πότε σκέφτομαι ότι αν είναι να ξεκινήσω κάτι, προτιμώ να το κάνω Πέμπτη. Είναι και κοντά το Σαββατοκύριακο, οπότε ηρεμείς και λίγο αμέσως μετά το ξεκίνημα.
- Τι κάθεσαι και σκέφτεσαι τώρα;
- Έλα ντε. Δε σκέφτομαι πια. Γιατί χθες ήταν Πέμπτη. Κι αντί να ξαναγεννηθώ, πέθανα τελείως.
- Τι έγινε δηλαδή;
- Προχθές που αγκαλιαστήκαμε για τελευταία φορά, κάποια στιγμή με αποκάλεσε με άλλο όνομα. Κανονικά θα έπρεπε να υποστώ κρίση φρίκης και πανικού, όπως τότε που την είχα δει αγκαλιασμένη στη συναυλία. Αλλά η επιθυμία μου γι αυτήν ήταν τόσο μεγάλη που έκανα πως δεν άκουσα.
Δεν μπόρεσα όμως να το ξεπεράσω. Κατά τύχη, είχε αρχίσει μέσα μου να σχηματίζεται η εικόνα του εφιάλτη μου. Ύψος, χρώμα ματιών, υφάκι. Τώρα πια η εικόνα είχε αποκτήσει και όνομα. Αυτό που ποτέ δεν ήθελα να ξέρω και να μάθω ήταν εκεί μπροστά μου και με χλεύαζε.
Τη μια νύχτα μαζί μου και την επόμενη μαζί του.
Και την επόμενη, διαλυμένη από τα δύο ξενύχτια, σπίτι να σιδερώνει και να σκέφτεται.
- Το αντέχεις τώρα αυτό;
- Τι να αντέξω; Δεν σου είπα; Καπνός και σκόνη έγινα.


Στίχοι

Ποιός είναι αυτός
που σε κοιτάει στα ματιά;
Μοιάζει με μένα όταν ήμουνα παιδί.

Ποιός τη ζωή του
έκανε χίλια κομμάτια;
Τώρα δεν τον βλέπεις γιατί δεν είσαι πια εκεί.

Τώρα όμως μεγάλωσα
Ερήμωσα και πάλιωσα
Και έφυγε από μέσα μου η πιο γλυκιά ζωή
Αυτή που ονειρεύτηκα μέσα σου πως υπήρχε
Κι αφέθηκα, αφέθηκα να πέσω στο κενό
που έχεις κρύψει πιο βαθιά κι από τον εαυτό σου
Λαβύρινθο είχες για ψυχή και άδεια φυλακή


Αντίο και γρήγορα

- Γιατρέ, χάνομαι. Δεν τα πιστεύω αυτά που ξέρω και βλέπω. Προχθές μου έκανε παράπονα γιατί πληρώνει πολλά στο κινητό. Ξέχασε πως ήταν όταν πρωτοερωτευτήκαμε. Εμένα ο λογαριασμός μου από 25 ευρώ είχε πάει 250. Και δεν κατέβηκε και ποτέ πια. Μηνύματα, τηλέφωνα, ο,τιδήποτε για να είσαι κοντά στον άνθρωπο που σε ενδιαφέρει. Μια μέρα είχα μετρήσει 34 μηνύματα.
Τώρα την φαντάζομαι να ξεφυλλίζει το λογαριασμό της και να βλέπει που πάνε τα λεφτά της. Να βλέπει τις καλημέρες, τις καληνύχτες, τα "μου λείπεις", τα αποχαιρετηστήρια μετά από τους καφέδες και τις εξόδους, αλλά κι αυτά τα ανόητα τηλέφωνα των 15 δευτερολέπτων αμέσως πριν συναντηθείς με τον άλλον. "Έλα! που είσαι; που πάρκαρες;" κλπ
Και μέρα με τη μέρα αυτά θα γιγαντώνονται και θα γεμίζουν τις σελίδες. Μέχρι... ποιός ξέρει πια...
- Θα ξαναρωτήσω. Αντέχεις;
- Καπνός και σκόνη γιατρέ. Προχθές μου ψιθύρησε "αντίο". "Αντίο για σήμερα"
- Κι εσύ;
- Δεν το άκουσα για να σου πω την αλήθεια. Αλλά για να το λέει, έτσι θα είναι. Ή μήπως όχι;
- Μια στιγμή είναι μονάχα.
- Μια στιγμή και μια ζωή. "Αντίο και γρήγορα". Σαν μαχαιριά χωρίς επιστροφή.

Δεν υπάρχουν σχόλια: