Πες μου, τι σκέφτεσαι;

- Καλώς τον.
- Άσε την πλάκα, γιατρέ.
- Μόνο η πλάκα μας σώζει σε τέτοιες στιγμές.
- Δίκιο έχεις. Τα έμαθες φαντάζομαι.
- Κάτι άκουσα.
- Τώρα που όλα τέλειωσαν, μπορώ να σου πω κάποια μυστικά που κρατούσα για μένα.
- Έχουν σημασία πια;
- Όχι μεγάλη. Έχουν ακριβώς αυτή τη σημασία που έχει η σταγόνα που ξεχειλίζει ένα ποτήρι.
- Μια ακόμα σταγόνα λοιπόν.
- Στο πικρό αυτό ποτήρι.
- Σε ακούω.
- Μέσα στη βδομάδα μου έστειλε μήνυμα. Χάθηκα λέει, κι ήθελε να ξέρει τι σκέφτομαι.
- Και;
- Μα είχε πει "αντίο". Τι σκατά σημασία έχει το τι σκέφτομαι;
- Τι σκεφτόσουν λοιπόν;
- Σκεφτόμουν να τη δω κάποια στιγμή.
- Για να ξαναπέσεις στη δυστυχία;
- Όχι. Δεν θα της έλεγα τι σκεφτόμουν. Θα της έλεγα αυτά που είδα και ήξερα. Και δεν είχα ιδέα βέβαια το πόσο ρόλο θα έπαιζαν. Δεν με ένοιαζε. Ήταν όμως το προϊόν αυτής της θείας δίκης που δεν αφήνει τίποτα κρυφό.
- Τι είδες;
- Τα πάντα. Με δυο ερωτήσεις και δυό κουβέντες.
- Για λέγε.
- Είχα μόλις μάθει ποιός κρυβόταν πίσω από το ονοματάκι με το οποίο με είχε αποκαλέσει η γυναίκα την τελευταία μας φορά. Δίσταζα, αλλά ήταν τόσο εύκολο που έβαλα τα γέλια.
- Και;
- Και τον βλέπω να περπατάει νωχελικά στο διάδρομο του τεράστιου κτιρίου. Παρέα με έναν συνάδελφό του. Οι άνθρωποι παραμέριζαν με σεβασμό για να περάσουν οι ανερχόμενοι θεοί της επιστήμης. Κάποια στιγμή, μπροστά μου ακριβώς, βάζει το χέρι στην τσέπη του και βγάζει το κινητό του. Το κοιτάζει και χαμογελάει. "Μήνυμα" λέει στον άλλο που τεντώθηκε να δει. "Από αυτήν πάλι, ρε;" ρώτησε ο συνάδελφος. "Ναι, μωρέ", απάντησε ο νεαρός μας με ένα χαμόγελο. Χαμόγελο μεταξύ αυταρέσκειας και φτιαχτής αδιαφορίας.
"Πάλι, ρε;" αναρωτήθηκα. Ώστε αυτό συνέβαινε τόσο συχνά και αυτός τους έδινε λογαριασμό ώστε να το χαρακτηρίζουνε "πάλι;"
Και η "αυτή"; Ποιά ήταν η "αυτή" που οι συνάδελφοί του μιλούσαν γι αυτήν στους διαδρόμους; Δεν είχε όνομα άξιο αναφοράς; Μήπως η "αυτή" ήταν η γυναίκα που τρεις μερες πιο πριν πλάγιαζε μαζί μου;
Γαμώτο! Εγώ ένα όνομα ήρθα να μάθω μόνο και τα είδα όλα. Ας πρόσεχα θα μου πεις, αλλά και τέτοια ξεφτύλα;
- Τι σκέφτηκες;
- Τι να σκεφτώ; Υπήρχε κάτι άξιο λόγου σε αυτό που έβλεπα;
- Και;
- Και, αργότερα που χτύπησε το τηλέφωνό του, σχηματίστηκε το ίδιο αυτάρεσκο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Την κάλεσα αμέσως να δω αν μιλούσε. Και μιλούσε. Τι άλλο να ήθελα να δω λοιπόν; Μόνο το ότι μου έλεγε ψέματα τόσον καιρό με απογοήτευσε. Μπορούσε να φερθεί πιο τίμια. Τι με ήθελε μέσα της και πάνω της για μια ακόμα φορά; Τι αποδείκνυε και σε ποιόν;
- Μείνε όρθιος και όλα θα αλλάξουν. Τίποτα άλλο;
- Είναι και κάτι άλλο. Στήθηκα και περίμενα να βγει όταν τελείωνε η δουλειά του. Δεν ξέρω γιατί το έκανα. Για μια τελευταία αποχαιρετιστήρια ματιά. Η καρδιά μου σκίρτησε όταν τον είδα να βγαίνει με μια καστανομάλλα τσαχπίνα που ήταν όλο διαχύσεις. Κόλλησα. Όταν μάλιστα χώρισαν, το φιλί που αντάλλαξαν και ο τρόπος που αγκαλιάστηκαν έδειχνε μεγάλη οικειότητα. Δεν κρύβω ότι μέσα μου χάρηκα λίγο γιατί πίστεψα ότι ο τύπος ήταν αλλού κι ότι όλοι οι φόβοι μου ήταν ανόητοι. Αλλά που τέτοια τύχη...
- Πως άντεξες όλο αυτό το σκηνικό ρε παιδάκι μου;
- Και ποιός σου είπε ότι το άντεξα; Εγώ ένα όνομα είχα πάει να μάθω ο βλάκας.. Και τώρα είχα αρχίσει να πονάω. Και πόνεσα πολύ. Πόνεσα γι αυτήν περισσότερο παρά για μένα. Εγώ απλώς διαπίστωσα το χαμένο μου παιχνίδι. "Αυτή" όμως, δεν ξέρω πόσα ακόμα θα διαπιστώσει στη διαδρομή. Άσε που θυμάμαι τώρα το πρόσωπό του να χαμογελάει αυτάρεσκα. Πόσο ακόμα άραγε θα χαμογελούσε αν ήξερε κι αυτός; "Χέστηκα" που λέει με έμφαση και μια γνωστή μου όταν θέλει να λύσει συνοπτικά τα προβλήματά της.
- Και λειτουργεί;
- Ποιό; το "χέσιμο" ή η "επίλυση"; Δεν ξέρω να σου πω, γιατί όλο "χεσμένη" την ακούω τώρα τελευταία.
- Τίποτα άλλο;
- Είναι και κάτι άλλο. Σήμερα που με πήρε τηλέφωνο και κατάλαβε ότι ήξερα περισσότερα απ' όσα νόμιζε, μου είπε ένα μέρος της αλήθειας. Μου είπε επιτέλους ότι είναι με τον άλλον.
- Και τι σου έκρυψε;
- Το από πότε είναι μαζί του. Μου είπε μια ημερομηνία έτσι για να με ξεφορτωθεί, αλλά δεν δένει με την υπόλοιπη ιστορία. Τέλος πάντων. "Χέστηκα" και πάλι. Ας ξέρει αυτή μονάχα, που πελαγοδρομεί και που πηγαίνει τώρα. Είναι δύσκολο να έχεις "καλό ταξίδι" μέσα στην τρικυμία.
- Πήγαινε τώρα. Πολλά είπαμε πάλι. Και σκέψου και πόσο ασήμαντα είναι πια.
- Ναι. Γυρνάω σπίτι. Έχω να καθαρίσω κάτι λεκέδες και να πετάξω κάτι σκουπίδια. Νοικοκυριό. Ξέρεις εσύ.
- Καλή δουλειά λοιπόν.
- Καλημέρα, γιατρέ.