Τετάρτη, Ιανουαρίου 30, 2008

Όνειρα (VII) - Πόσο ακόμα;

Κι όμως, μπορεί να είμαι στην κόλαση, στην τρέλα για τόσο καιρό, αλλά είναι κάποιες νύχτες, κάποιες στιγμές στις αγρύπνιες μου, που είσαι ολοζώντανη δίπλα μου και φιλώ το σώμα σου από τα μυρωδάτα σου μαλλιά μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών σου.
Όπως έκανα σε όλα εκείνα τα μέρη που αφήσαμε τα σημάδια μας και τα ανιχνεύω όποτε με φέρνει ο δρόμος μου από αυτά.
Και νιώθω τις άγριες νύχτες μέσα μου κάποιες στιγμές τρυφερά. Μια κρυφή ευτυχία που μου δόθηκε η χάρη ν'αγαπήσω μια ψυχούλα αγνή και στα μάτια μου τρέχουν δάκρυα όχι μαύρα αλλά λευκά. Κι αυτές τις στιγμές είμαι χωρίς τύψεις, χωρίς ενοχές.
Άλλο αν αμέσως ξαναβουτάω στην κόλαση φωνάζοντας "Δε φταίω! Δε φταίω!" κι αμέσως μετά "Εσύ φταις. Εσύ το έκανες".

Δεν ξέρω, δεν ξέρω πόσο θ' αντέξω ακόμα...