Σκόρπιες αγάπες

- Γιατρέ, έλεος πια!
- Τι έγινε πάλι και φωνάζεις;
- Μου κλέψανε ένα κομμάτι της ζωής μου απόψε. Μου κλέψανε το χαρτί που έγραφα κάθε ξημέρωμα τον πόνο μου. Αλλά πιο πάνω απ' όλα, μου κλέψανε ένα μεγάλο κομμάτι της αγάπης μου. Γιατί δικά της ήταν όλα εκεί μέσα. Αν εξαιρέσεις κάποιες μακρινές δικές μου σκέψεις, ήταν ο τρόπος να της μιλάω και να με ακούει, όταν τα λόγια στέρευαν ή γίνονταν πολύ σκληρά για να τα αντέξουμε.
Πέρασα νύχτες με κρύο, μεσημέρια με κάυσωνα, γλυκά δειλινά και ξημερώματα με ελπίδα πάνω από το κορμί και την καρδιά της και το μυαλό μου ανακατευόταν, θόλωνε και συλλάβιζε. Οι σκέψεις έμπαιναν σε λογαρισμό κι ο πόνος μου ξαλάφρωνε.
Μου άρεσε που τα διάβαζε και τα έπαιρνε όλα στα σοβαρά. Ζήλευε, στενοχωριόταν, χαιρόταν. Μπορεί και να γέλασε κρυφά καμιά φορά, αλλά εγώ πάντως δεν το έμαθα ποτέ.
Γιατρέ, πονάω τώρα. Πονάω πολύ και δεν υπάρχει κάποιος να το καταλάβει.
- Η αλήθεια είναι ότι ο κάθε άνθρωπος τον πόνο του τον περνάει μόνος του. Πολύ λίγοι είναι οι τυχεροί που βρίσκουν συμπαράσταση. Έτσι όμως ωριμάζεις και δυναμώνεις. Δε νομίζεις;
- Ρώτα με αργότερα. Τώρα, το μόνο που βλέπω είναι η απώλεια. Βλέπω το τεράστιο κενό που αφήνει η έλλειψη. Κια δεν είμαι εγώ το παιδάκι που θα σπεύσει να γεμίσει με άμμο το μέρος που κάποτε ανθίζαν τα λουλούδια της ψυχής μου. Ό,τι πεθαίνει αφήνει πίσω του ένα καμμένο κομμάτι. Ένα κομμάτι που τίποτε πια δεν θα ξαναφυτρώσει.
Πως θα ακούσουν τα αυτιά μου τα τραγούδια της; Ή τη φωνή της; Και τι να μου λέει καινούριο που δεν το έχω ξαναζήσει;
Ήταν πολύ και ατελείωτο. "Πολύ" στην αγάπη, "πολύ" και στο μίσος που σπιθίζει στην άκρη της ψυχής μου.
Δεν καταλαβαίνω κάποια πράγματα. Δεν καταλαβάινω γιατί ο άλλος δεν μιλάει όταν τον ρωτάς. Δεν καταλαβαίνω γιατί κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του.
Πονάει λέει γιατί δεν ξέρει αν οι επιλογές που έκανε είναι οι σωστές.
Κι εγώ λυπάμαι που δεν θα είμαι εκεί όταν το καταλάβει. Και τότε δύο επιλογές θα έχει πάλι. Να δούμε όμως αν το κουράγιο που θα έχει απομείνει μέσα της θα την κάνει να τις δει.
Πρέπει να έχεις ένα τεράστιο χαλί για να προσπαθείς να κρύψεις από κάτω όλα σου τα σκουπίδια. Κάποια στιγμή ο τόπος θα βρωμίσει και θα χρειαστεί καθάρισμα. Και τότε θα ζωντανέψουν όλα τα σκουπίδια σου. Παλιά και καινούρια θα σου ζητάνε το λόγο που τα κράτησες να αποσυντεθούν και να χολεριάσουν.
- Παλιά πληγή...
- Και ανίατη.
- Τραγούδησέ μου κάτι να σου φύγει λίγο η λύπη.
- Μόνο δυο στιχάκια γιατρέ... κι αυτά όχι δικά μου. Ξύλινα σπαθιά: "η Ωραία Ελένη θα'ναι τώρα γριά"... και ".. η ρόδα της ζωής γυρνάει αιώνια, και μόλις λιώσουνε τα χιόνια να'ρθεις να με βρείς"
- Μη φοβάσαι. Εγώ πάντως δεν πάω πουθενά ακόμα.
- Καλό βράδυ, γιατρέ.
- Καλή της νύχτα να λες.