Παράπονο

- Γιατρέ, έχω ένα παράπονο.
- Από μένα;
- Όχι από σένα.
- Τι παράπονο;
- Ξέρω ότι με σκέφτεται. Μου το λέει. Λέει ότι με αγαπάει κιόλας. Λέει ότι δεν θέλει να με χάσει. Ό,τι κι αν συμβεί, θέλει να το μαθαίνω. Τα καθημερινά, τα αστεία, τα σοβαρά, τα δύσκολα, τα προβλήματα με το σπίτι, με την υγεία με τη δουλειά. Θέλει να με βλέπει για βόλτα πότε πότε...Έτσι για να ησυχάζει μέσα της ότι "υπάρχω" ακόμα. Μόνο μαζί μου μπορεί να δακρύζει και να λέει τον πόνο της.
- Μια ζωή είναι αυτή.
- Ναι..αλλά για τους άλλους κρατάει το χαμόγελο. Κρατάει το κέφι και δέχεται να της κάνουν δώρα "εκπλήξεις". Κάνει αυτό που έκανε όταν την είχα γνωρίσει. Χαμογελούσε απ' έξω κι από μέσα έκλαιγε. Εγώ το είδα. Θα το βλέπουν κι οι άλλοι τώρα. Και θα της πουν αυτά που θέλει να ακούσει.
Ενώ εγώ πια μιλάω στον αέρα. Κάποτε την κοίταζα στα μάτια και τα καταλάβαινε όλα. Τώρα απλώς κουνάει το κεφάλι. Εγώ που ξέρω ακόμα κι από τον τρόπο που αναπνέει ή περπατάει τι σκέφτεται και που πονάει.
Πότε θα τα μάθουν οι άλλοι όλα αυτά; Πότε θα προλάβουν; Και ως πότε θα ανεχτούν να είναι μαζί τους και να σκέφτεται εμένα;
Κάθεται απέναντί μου στο ημίφως και ψιθυρίζει. Με προσκαλεί και με διώχνει. Με παρακαλάει και με αρνείται. Με αγγίζει και καταστρέφεται.
- Άκου τι πληρώνεις κι εσύ κι αυτή λοιπόν.
Ένα όνειρο διαστρεβλωμένο από μια ζωή που σας έμαθαν να ζείτε και να περιμένετε τα λιγότερα. Σοκαριστήκατε από το μέγεθος αυτής της αγάπης και δεν πιστέψατε ότι τη ζούσατε. Γιατί τα μεγάλα πράγματα έχουν και μεγάλο κόστος.
Μαθαίνεις να εγκαταλείπεις. Μαθαίνεις ότι ο πρώτος μεγάλος έρωτας θα σε πληγώσει. Μετά θα βρείς κάτι πιο ήρεμο. Θα αγαπάς λιγότερο και θα φροντίζεις περισσότερο. Και κάθε επόμενη φορά, το μυαλό σου θα είναι πιο πολύ εκεί απ' ότι η καρδιά σου. Για να σε προσγειώνει. Για να σε "προστατεύει" από τη ζωή. Στο τέλος, θα βρίσκεις ευχαρίστηση στη δουλειά, στα ψώνια, στη διασκέδαση. Και θα ζεις ένα άνοστο πράγμα που θα του λείπει το μεράκι. Δεν θα ανησυχείς αν θα σε αγαπάει ακόμα το πρωί. Δεν θα φοράς το καλύτερο χαμόγελό σου για να της μιλήσεις. Απλώς θα είσαι ήρεμος ότι την έχεις δίπλα σου άμα τη χρειαστείς. Και κάθε τόσο μια σελίδα θα γυρνάει. Αλλά αντί για έκπληξη, το κείμενο θα είναι πάντα το ίδιο. Τόσο κουραστικά προβλεπόμενο. Τόσο αδιάφορα γνωστό.
- Κι έχω κι εγώ το παράπονό μου τώρα...
- Αυτό σε κρατάει ζωντανό. Ζήτα. Απαίτησε. Να παραπονιέσαι μέχρι να σε ακούσει. Αν δεν σ' ακούσει, δεν σ' αγαπάει. Απλό δεν είναι;
- Είναι;
- Μην παραδίνεσαι. Αν πολεμήσεις, κερδίζεις τουλάχιστον την αυτοεκτίμησή σου. Αν παραιτηθείς, τα χάνεις όλα με τη μία. Αδιάφορες "συνυπάρξεις " μπορείς να βρεις όσες θέλεις. Τα μάτια της να σε κοιτάζουν όμως, πότε θα τα ξαναβρείς;