Αλήθεια

- Τέτοια ώρα πάλι;
- Δεν έχει ώρες πια η μέρα μου, γιατρέ. Έχει λειώσει ο χρόνος και κυλάει ανάμεσα στις στιγμές που διαλέγω να ζω και να θυμάμαι.
- Κύλησε πολύς από τότε;
- Μια στιγμή, μια ζωή..
- Θυμάσαι ή προσμένεις τώρα;
- Την κοιτάζω. Βλέπω τα πάντα, αλλά κρατάω μόνο αυτά που μπορώ να αντέξω. Τα υπόλοιπα δεν υπάρχουν. Δεν έχουν γίνει ποτέ.
- Μίλα μου γι αυτήν. Πως είναι;
- Αγαπημένη όπως πάντα. Μια οπτασία εξωπραγματική και καθημερινή μαζί. Τα μαλλιά της χυτά στους ώμους της, κουβαλάνε όλες τις μυρωδιές του κόσμου. Ο λαιμός της λευκός. Και ταιριάζει τόσο πολύ στο χέρι μου όταν την χαϊδεύω. Το πρόσωπό της κουρασμένο αλλά αληθινό. Ανησυχεί πως έχει ασχημήνει, αλλά καθαρίζει αμέσως όταν τα μάτια της χαμογελάνε.
Αυτά τα μάτια. Αυτά που ποτέ της δεν πίστεψε πόσο τα λάτρεψα. Αμήχανη, έκανε πως δεν άκουγε τα τραγούδια που έγραψα γι αυτά. "Το φεγγάρι κι η νύχτα, στων ματιών σου τα χρώματα"
Το κορμί της διψασμένο και σκληρό μαζί. Γέρνει με φόβο πάνω μου, παραδίδεται και αποσύρεται.
Πόση αλήθεια μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος, γιατρέ; Γιατί κοιτάζει αλλού όταν καταλαβαίνει;
- Είναι δύσκολο το ταξίδι που έχεις διαλέξει να κάνεις.
- Και όμορφο μαζί. Γνωρίζει η αγάπη κούραση και αποστάσεις;
- Τα μετράει πάντα το ίδιο. Και μετά τα ξεχνάει αμέσως.
- Τώρα πως είσαι;
- Μάτια ματωμένα από τους καπνούς, αυτιά πονεμένα από το θόρυβο, στομάχι διαλυμένο, και πόνους παντού.
- Δεν είμαι εδώ για να σε νταντεύω ξέρεις.
- Ξέρω. Αλλά εσύ με ρώτησες πως είμαι.
- Τι θέλεις να μάθεις;
- Τα ξέρω όλα και τίποτα, γιατρέ. Αν ήξερα όμως την αλήθεια ίσως να ήταν λίγο καλύτερα.
- Την αλήθεια; Πόση αλήθεια μπορείς εσύ να αντέξεις;
- Όση χωράει σε μια στιγμή. Όση χωράει σε μια ζωή.