Άρωμα
- Το άρωμά της γιατρέ. Με έχει σακατέψει.
- Ναι, αλλά το αντέχεις ακόμα, ε;
- Είναι ο λόγος μου. Είναι η θύμησή της όταν μου λύπει. Είναι η ύπαρξή της μέσα στο κενό που με τυλίγει, κάθε φορά που φεύγει.
- Δεν ξεθυμαίνει ποτέ; Δεν αλλάζει;
- Αλλάζει. Περνάει από τα ρούχα και την αγκαλιά μου, στο μέσα μέρος των χεριών μου, κοιμάται για λίγο στα ακροδάχτυλά μου. Κι όταν ο αέρας και το νερό το έχουν κυνηγήσει από πάνω μου, φωλιάζει στην ανάσα και τον ουρανίσκο μου. Η μυστική γεύση του κορμιού της. Η αναπνοή κι ο πόνος της μαζεμένα μέσα μου για πάντα.
- Ζει μέσα σου λοιπόν.
- Δε νομίζω ότι υπήρξε στιγμή που να έφυγε. Ούτε μια στιγμή.
2 σχόλια:
το αντέχεις να ζει αυτό το ηφαίστειο μέσα σου;
Το αντέχω; Προσπαθώ νομίζω. Μη με ρωτάς για το αποτέλεσμα όμως. Μου άρεσε το ηφαίστειο σαν σκέψη. Εκεί που νομίζεις ότι έχει αποκοιμηθεί, επιστρέφει ακόμα πιο θυμωμένο για να σε κυνηγήσει.. Καλώς ήρθες άγνωστο αστέρι.
Δημοσίευση σχολίου