Παράξενη κουζίνα

- Γιατρέ έχω γίνει τελείως ανώμαλος.
- Πές μου κάτι που δεν ξέρω.
- Τι εννοείς; Είναι τόσο φανερό;
- Φανερό δεν είναι. Αλλά έχεις τα θεμέλια μιας αρρωστημένης ιδιοφυίας. Για να την μετατρέψεις σε ανωμαλία, θέλει απλώς τα κόστσια να κάνεις τη σκέψη σου πράξη. Μου λες ότι κατάφερες και το έκανες δηλαδή;
- Το κάνεις και ακούγεται σαν κατόρθωμα, γιατρέ. Εγώ όμως ανησυχώ.
- Για να δούμε. Θα ανησυχήσω κι εγώ;
- Όπως σου έχω πει καμμιά φορά μαγειρεύω. Προχθές, με το που έφυγε, της έφτιαξα πρασσόπιτα. Ανωμαλία πρώτη λοιπόν. Φτιάχνεις φαγητό για κάποιον που δεν είναι παρών να το φάει.
- Συνηθίζεται ξέρεις. Κάτι σαν τιμή στους απόντες, νεκρούς ή όχι. Κι οι αρχαίοι έβαζαν μια άδεια καρέκλα στο τραπέζι τους.
- Φάε τη γλώσσα σου γιατρέ. Είπαμε...απλώς δεν ήταν εκεί.
- Παρακάτω.
- Ανωμαλία δεύτερη, έφτιαξα ένα φαγητό που ούτε το ξέρω ούτε και μου αρέσει. Αλλά κάπου το είχα δει σημειωμένο μια φορά στα γραπτά της και μου έμεινε. Είπα να την ευχαριστήσω έστω και αν αυτό που έγραφε ήταν αστείο.
- Δεν ήταν;
- Έτσι ξεκίνησε και μέχρι εδώ οι ανωμαλιές μου ήταν προβλέψιμες. Αλλά καθώς έστρωνα το φύλλο πάνω στην πίτα, σκέφτηκα ότι ήταν πολύ άδειο και επίπεδο. Πήρα λοπόν μια οδοντογλυφίδα κι έγραψα πάνω του το όνομά της. Δικιά της ήταν η πίτα άλλωστε. Το ξανακοίταξα και πάλι δεν μου άρεσε. Της ζωγράφισα κι ένα λουλούδι. Και πριν το πολυσκεφτώ, κάθισα και της έγραψα πάνω σ' συτό το αταίριαστο φύλλο, ένα σωρό πράγματα. Γράμμα κανονικό. Τα είχε όλα. Μέχρι που πρόσθεσα κι ένα δάκρυ στη συνταγή.
- Τελικά; Βγήκε νόστιμη;
- Δεν είχα ξαναφάει για να ξέρω. Ξέρω όμως ότι παρόμοια πρασσόπιτα δεν πρέπει να έχει ξαναδοκιμάσει κανείς. Μία και μοναδική. Σαν κι αυτή την ίδια.
- Χμμμ...μου άρεσε η μαγειρική σου εμπειρία. Μου άνοιξε και την όρεξη. Πάμε να τσιμπήσουμε τίποτα;
- Που όρεξη γιατρέ;...Ξέχασες πως προσπαθώ να πεθάνω;
- Α...ναι. Συγγνώμη...