Σε βλέπω

- Δεν μιλάς πια γιατρέ;
- Τι να σου πω;
- Δεν ξέρω πια. Ο,τιδήποτε όμως κι αν ακούσω μια τέτοια παγωμένη νύχτα, νομίζω πως θα μου αλλάξει τη διάθεση.
- Και δεν σου φτάνει τόση μαυρίλα; Θέλεις ακόμα περισσότερη;
- Δηλαδή θα με στενοχωρήσεις κι εσύ;
- Είναι μέρος του τελετουργικού μας κι αυτό. Πρώτα σε "ρίχνω" και μετά που το σκέφτεσαι, καταλαβαίνεις ότι εφ' όσον υπάρχουν και χειρότερα, είσαι καλύτερα απ' όσο νομίζεις.
- Δοκίμασέ με λοιπόν κι απόψε.
- Σε βλέπω...
- Φυσικά..
- Σε βλέπω να χάνεσαι... Βλέπω τη νύχτα να σε τυλίγει όλο και πιο βαθειά στην αγκαλιά της. Το φως κι η λογική έχουν γίνει εχθροί σου. Κοιτάς με αγωνία τις αποβάθρες των σταθμών αναζητώντας πρόσωπα ξεχασμένα και βρώμικα. Οδηγείς με μάτια θολωμένα. Δεν τρως και δεν κοιμάσαι.
- Υπάρχω όμως ακόμα. Αυτή είναι η σφραγίδα μου.
- Σε βλέπω να διαβάζεις ποιήματα και γράμματα στο φως ενός κεριού που τρεμοσβήνει. Φυσάει ο βορριάς, κι εσύ αντί να κρύβεσαι, τον κοροϊδεύεις κι ανοίγεις κι άλλο το πουκάμισό σου. Σε βλέπω να χτυπάς και να αυτοτραυματίζεσαι. Δεν προσέχεις.
- Όχι πια...δεν προσέχω...
- Όλοι περιμένουν να ξημερώσει αλλά εσύ περιμένεις να νυχτώσει. Κρύβεις με κόπο το αγρίμι που κουβαλάς μέσα σου γιατί φοβάσαι πως αν αρχίσεις να ουρλιάζεις, τότε αυτά που θα ακούσεις δεν θα τα αντέξεις.
- Προς το παρόν μουρμουρίζω.
- Μουρμουρίζεις μελωδίες ακατάληπτες και λέξεις απόκοσμες. Πατάς τα κουμπιά ενός σβηστού τηλεκοντρόλ κι αναρωτιέσαι που έχει κρυφτεί η εικόνα. Κάνει κρύο εκεί έξω κι απόψε, αλλά εσύ είσαι ξύπνιος και μελετάς τα σημάδια.
- Μόνο όταν ησυχάζει η νύχτα κάνουν την εμφάνισή τους, γιατρέ. Μόνο τότε οι χαρακιές πονάνε και μένουν για πάντα στη θέση τους.
- Φύγε. Δε θέλω να σε βλέπω έτσι. Δεν το μπορώ. Δεν έχω τίποτα να ελπίζω πια από σένα. Είσαι μια δυσκολία που ακόμα κι εγώ δεν έχω τρόπο να την κοιτάξω στα μάτια.
- Μην υποτιμάς τον εαυτό σου γιατρέ. Σε λίγο που θα ξημερώσει, θα τρέξουν όλοι να κρυφτούν στο φως. Θα αφαιρέσουν το μακιγιάζ, θα πιουν καφέ για να διώξουν το αλκοόλ, θα ξυριστούν και θα πλυθούν, θα βγάλουν τα σκουλαρίκια και τα φανταχτερά κοσμήματα που τους κάνουν να αισθάνονται κάτι το διαφορετικό. Αυτοί θα φύγουν, αλλά εσύ κι εγώ θα είμαστε ακόμα εδώ.
- Σβήσε το φώς τότε γιατί μου πληγώνει τα μάτια η ψευτιά του. Άσε τη νύχτα στην ησυχία της και πιάσε εκείνο το τραγούδι που μιλάει για τη βροχή.
- Τη βροχή και την αγάπη. Τους δυό μεγάλους μου έρωτες.
- Ας είναι. Ας μην αφήσουμε κι αυτή τη στιγμή να δραπετεύσει. Ξεκίνα λοιπόν...