Γνωστοί και φίλοι

- Προς τι η έκπληξη;
- Γιατρέ, ποτέ δεν πίστευα ότι αξίζω τόσο ώστε να γίνονται και να λέγονται τόσα πολλά πίσω από την πλάτη μου. Νόμιζα ότι όσα βλέπω και ακούω εγώ ο ίδιος ισχύουν. Που να ΄ξερα όμως;
- Ορίστε. Τώρα άκουσες και έμαθες. Τι αλλάζει;
- Τίποτα. Παραμένω ο ίδιος ανόητος αθώος βλάκας.
- Θα κάνεις κάτι;
- Ξέρεις, έχω μια σκέψη που πάει κι έρχεται.
- Θέλεις να την μοιραστούμε;
- Να, όταν λές ότι στη ζωή σου θέλεις να κάνεις κάποια πράγματα, είναι πολλοί αυτοί που θα τρέξουν να σε ενθαρρύνουν. "Ναι. Ξεκίνα. Μπράβο σου. Το πήρες απόφαση. Πάρε τη ζωή σου στα χέρια σου."
- Και; είναι κακό αυτό;
- Το κακό είναι όταν ανακαλύπτεις πως σου τα λέγανε από περιέργεια "Για να δούμε τι θα κάνει;", από δυσπιστία "Σιγά μην το κάνει", αλλά και από την ελπίδα να σε δουν να σπάς τα μούτρα σου "Κάντο βλαμμένε να γελάσουμε και λίγο. Να 'χουμε και κάτι να ασχολούμαστε όταν κουτσομπολεύουμε δηλαδή"
- Ξεχνάς όμως, ότι εσύ κάνεις τις ανακοινώσεις. Οπότε θα πρέπει να συνυπολογίσεις στο κόστος κι αυτές τις γνώμες.
- Μα εδώ λέμε ότι οι γνώμες των άλλων δεν πρέπει να παίζουν ρόλο. Όχι στην αυτοεκτίμησή μας τουλάχιστον.
- Ναι. Το λέμε. Τι κάνουμε όμως;
- Ξέρω, ξέρω. Παίρνουμε τηλέφωνο τους φίλους και τις φίλες και παρακαλάμε. "Πες μου ότι δεν είμαι λάθος. Πες μου ότι είμαι καλά. Πες μου τι να κάνω; Και τώρα και αύριο και για πάντα; Πες μου πόσο προβλέψιμη με θέλεις για να παραμείνεις φίλη μου;"
Κι αυτή ουρλιάζει: "Μην ξεχνάς! Μη μου φεύγεις τώρα που σε έχω κουμαντάρει. Τώρα που κάνεις όλα όσα συμφωνήσαμε. Τώρα που έπεσες στη δυστυχία και έγινες η δικιά μου η χαρά. Δεν μπορείς να μου φύγεις έτσι. Μην ξεχνάς τις μέρες που μου έπρηζες τα συκώτια με τα προβλήματά σου κι εγώ σε άκουγα. Κι όχι μόνο σε άκουγα, αλλά σου έλεγα και τι να κάνεις! Τόσες ώρες χαμένες; Τόσες συμβουλές στο βρόντο; Τι θα απογίνω εγώ αν δεν έρχεσαι εδώ με τη μιζέρια σου; Τι θα απογίνω αν αρχίσεις πάλι να χαμογελάς; Τι θα απογίνω αν προσπαθήσεις να μη γίνεις σαν και μένα; Πως θα μπορώ να σε κοιτάζω στα μάτια, όταν εσύ πας και κάνεις όσα σου λέει η καρδιά σου και βάζεις στην άκρη το μυαλό που με τόσο κόπο προσπάθησα να σου ξυπνήσω;"
- Και αυτό το λές φιλία;
- Εγώ; Εγώ δεν έχω πια φίλους γιατρέ. Γνωστούς έχω. Φίλοι θα ξαναγίνουν όσοι ακούνε χωρίς να μιλάνε. Η σιωπή είναι πολύ δυνατή. Ένα βλέμμα. Μια κίνηση. Μια παρουσία που δεν μιλάει, αλλά ταυτόχρονα φωνάζει "ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΒΑΜΜΕΝΕ! ΔΩΣΤΑ ΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ. Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΟΤΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ."
- Συννέφιασε έξω. Λες να βρέξει τώρα;
- Μακάρι γιατρέ. Πάνε μέρες τώρα που αφήνω την ομπρέλλα μου στο σπίτι.