Βιασύνη

- Γιατρέ μου έχω συντριβεί πια. Όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο χειρότερο.
- Γίνε λίγο πιο σαφής
- Να...την παίρνω τηλέφωνο και είναι πάντα βιαστική κι απότομη. Πάντα έχει να κάνει κάτι πιο ενδιαφέρον ή πιο επείγον από το να μιλήσει μαζί μου.
- Χμμμ.. πιθανώς λοιπόν να την παίρνεις σε ακατάλληλη ώρα.
- Μα όλες οι ώρες είναι ακατάλληλες;
- Ίσως...αν δεν θέλει να σου μιλάει πια, όλες οι ώρες είναι ακατάλληλες.
- Είδες λοιπόν; στα λόγια μου έρχεσαι
- Για σκέψου το λίγο ανάποδα
- Δηλαδή;
- Πότε ήταν η τελευταία φορά που μιλήσατε ήρεμα; που τελικά έκλεισες το τηλέφωνο και δεν αισθανόσουν αναστατωμένος ή συγχισμένος;
- Τώρα που το λες, ήταν πριν μερικές μέρες. Ήταν αργά, περασμένη η ώρα. Χτύπησε το τηλεφωνο και ήταν αυτή.
- Μήπως μπορείς λοιπόν να δεις τη διαφορά;
- Προφανώς...αφού πήρε, είχε και διάθεση να μιλήσει; Αυτό μου λες;
- Προφανώς...
- Ναι, αλλά ξέρεις, κι άλλες φορές που παίρνει, είναι από την αρχή εκνευρισμένη. Σα να παίρνει έτσι...για να βγάλει την υποχρέωση ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο...
- Μην το λες...δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες ξέρεις.
- Ξέρεις τι θα ήθελα γιατρέ;
- Για πες...
- Θα ήθελα αντί να την παίρνω εγώ τηλέφωνο και όλο να την ακούω να ετοιμάζεται για να βγει με άλλους, να την έπαιρναν και οι άλλοι μερικές φορές και να τους λέει ότι βιάζεται γιατί έχει να βγει μαζί μου..δεν θα το άξιζα λιγάκι;
- Και ποιός σου είπε ότι αυτό δεν έχει συμβεί στο παρελθόν;
- Δηλαδή;
- Δεδομένου του παρελθόντος σας; με τόση λαχτάρα που πέρασε για σένα; δηλαδή όταν σε περίμενε, δεν έκλεινε βιαστικά τα τηλέφωνα στους άλλους;
- Λες;
- Λέω..
- Ναι, αλλά όσο είμασταν και μαζί, όλο χτυπούσε το κινητό της. Και μιλούσε. Συνέχεια και με όλους. Σα να μου έκανε επίδειξη των γνωριμιών της. Σα να μου υπενθύμιζε πάντα τη θέση μου.
- Αυτό λες εσύ..την ρώτησες όμως ποτέ, πόσο σίγουρη ήταν κι αυτή δίπλα σου; καθόλου μήπως;
- Καθόλου...
- Είδες; τώρα ήρθες εσύ στα λόγια μου... νομίζω πως θα συνεχίσουμε την κουβέντα μας μια άλλη φορά..