Αλλάζουν οι καιροί

- Καλά ρε παιδάκι μου, εσύ δεν κλείνεις ποτέ μάτι;
- Μόνο τις καλές μέρες γιατρέ. Και πάει πολύς καιρός που έχω να δω μια καλή μέρα.
- Νύχτα είναι τώρα, αλλά φαντάζομαι ότι δεν σε κάλυψα, ε;
- Μελαγχόλησα. Με έπιασε το παράπονο γιατρέ.
- Ξέρω. Την ξαναείδες;
- Ναι. Που το κατάλαβες;
- Τι είπατε αυτή τη φορά;
- Τίποτα. Εγώ την είδα. Αυτή δεν με πρόσεξε. Ήταν με άλλη παρέα.
- Και;
- Όμορφη όπως πάντα. Γλυκιά σαν μαγική νύχτα. Αλλά δεν ήταν αυτό που παρατήρησα. Ήταν η εμφάνισή της. Τα ρούχα, τα παπούτσια, το μακιγιάζ της.
- Δεν την είχες ξαναδεί ποτέ έτσι;
- Την είχα αλλά δεν ήταν ποτέ για μένα. Ήταν πάντα για να πάει κάπου αλλού. Γιορτές, γάμους κλπ. Εγώ πάντα την συνόδευα μέχρι εκεί και απλά την έβλεπα να απομακρύνεται..
- Μήπως όμως δεν αισθάνθηκε ποτέ την ανάγκη να φτιαχτεί και να στολιστεί για σένα; Έτσι που κρυβόσασταν σ' αυτά τα μέρη που μου περιγράφεις, τι στολίδια να βάλει;
- Δεν είναι έτσι. Εγώ δεν ενοιωσα την ανάγκη να κρυφτώ. Κρύβεσαι στους σταθμούς του μετρό και στα πολυκαταστήματα;
- Όχι δεν κρύβεσαι. Αλλά απ΄όσο ξέρω δεν είναι ανάγκη να είσαι και στις ομορφιές σου για να πας εκεί.
- Θα σου πω κάτι σαν όλα τα άλλα τώρα. Κάτι που είπα κάποτε αλλά δεν το τόνισα τόσο ώστε να γίνει αντιληπτό.
Θυμάμαι που κάποια στιγμή ούτε εγώ άντεχα αυτή την προχειρότητα. Αυτή την πρωτόγονη ανάγκη να βρισκόμαστε μόνο για τόσο λίγο και για τόσο λίγα πράγματα. Της πρότεινα λοιπόν κάποιες φορές να παμε μια βόλτα. Έτσι απλά. Όχι ερημιές. Να κάτσουμε κάπου να την κοιτάζω στα μάτια. Να βγάλω το κορίτσι μου μια βόλτα. Το είχα επιθυμήσει τόσο πολύ.
- Τι έγινε;
- Αρνήθηκε. Όχι άμεσα, αλλά με τον τρόπο της. "Που να πάμε δηλαδή; και τι να κάνουμε εκεί; Και τέτοια ώρα δεν είναι για βόλτες". Κάπως έτσι ήταν το νόημα.
- Κι εσύ;
- Εγώ είχα φοβηθεί. Κάποιες στιγμές ήταν σα να με ρωτούσε μήπως την βαρέθηκα. Δηλαδή αν βαρέθηκα να την αγκαλιάζω και προτιμώ τις βόλτες από την ιδιαίτερη συντροφιά της.. Δεν μπόρεσα ποτέ να της πω πόσο μου έλειπε η μορφή της.
Έτσι κι έμεινε. Σα να αρνιόταν να μεγαλώσει μαζί με τη σχέση. Πάντα ελεύθερη στην όψη και σκλαβωμένη στην καρδιά.
- Πες μου κι άλλα.
- Ήταν μια φορά που θα μου μείνει αξέχαστη. Είχε πάει σε έναν γάμο κοντά στη θάλασσα. Είχαμε συμφωνήσει να περάσω να την πάρω. Ήξερα τι θα φορούσε. Ήταν καλοκαίρι. Ήταν σαν θεά με τα καλά της ρούχα, το χτένισμα, τα ολοκαίνουρια παπούτσια. Είχα σκεφτεί λοιπόν ότι πρώτη φορά δεν την αφήνω κάπου, αλλά έχω την ευκαιρία να είμαι μαζί της κι αυτή να είναι έτσι φτιαγμένη. Οπότε είχα βάλει κι εγώ τα καλά μου και της πρότεινα να πάμε κάπου αλλού. Κάπου έξω.
Δεν το περίμενε. Δεν το ήθελε; Δεν ξέρω. Δεν είδα επιδοκιμασία για την πρότασή μου. Και ο δρόμος μας έφερε πάλι στο ίδιο σημείο. Εκείνη η "ίδια" καληνύχτα με είχε αφήσει πολύ δυστυχισμένο.
- Και τώρα;
- Τώρα ξέφυγε. Αλλάζει. Της αρέσει να δείχνει αυτή την υπέροχη ομορφιά. Την είδα και έμεινα άφωνος σου λέω.
- Βλακεία σου. Την επόμενη φορά να της μιλήσεις. Σταμάτα να φοβάσαι. Ο παλιός σου εαυτός μας άφησε χρόνους. Τώρα μιλάς εσύ. Πες της τα όλα. Μη φοβάσαι ότι θα τα θεωρήσει "δεύτερο χέρι". Μη φοβάσαι ότι θα πιστέψει ότι της τα λες μόνο και μόνο γιατί πιστεύεις ότι αυτά θέλει να ακούσει.
- Δεν φοβάμαι. Μάλλον ντρέπομαι. Σα να μην έχω πια κανένα θάρρος μαζί της. Δε θέλω να νομίζει λάθος πράγματα. Δεν θέλω να με παρεξηγήσει.
- Δεν υπάρχει λάθος αγάπη ξέρεις. Είναι αυτό που έχεις μέσα σου.
- Πέρασε η ώρα πάλι...Καληνύχτα γιατρέ.
- Καλημέρα να λες.