Καθρέφτης κι ανοσία

- Τον μισώ αυτόν τον καθρέφτη, σου λεω γιατρέ. Κάθε φορά που κοιτάζω μέσα του ξεχνιέμαι και βλεπω καθαρά όσα προσπαθώ τόσον καιρό να αποφύγω.
- Σε είχα προειδοποιήσει πάντως πως θα ερχόταν αυτή η ώρα. Δε γίνεται να κοιτάς μια ζωή από την άλλη μεριά.
- Μα δεν κοιτούσα από την άλλη. Απλώς δεν καταλάβαινα τι έβλεπα. Δεν μπορούσα. Ο χρόνος είχε αλλοιωθεί όπως κι όλα τα υπόλοιπα μέσα μου.
- Αποτοξίνωση λοιπόν. Καλό κουράγιο.
- Δεν μου περισσεύει, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν θα μάθω ποτέ και πόσο έχω ξοδέψει ως τώρα.
.
.
.
- Ξέρεις γιατρέ, νομίζω πως βρήκα τον τρόπο να μην πληγώνομαι πια. Να μην έχω έννοιες και να μην πονάω.
- Τι είπες τώρα; Είναι κάτι τέτοιο δυνατόν; Θα είσαι ο πρώτος που ξέρω να το καταφέρνει.
- Αλήθεια σου λεω.
- Εκτός από την αλήθεια, πές μου τώρα και το ψέμα σου.
- Να...σκέφτηκα πολύ απλά, ότι αν δεν έχω τίποτα πια, αν παραιτηθώ και απογυμνωθώ απ΄όλα, δεν θα είναι πια δυνατόν να με βλάψει κάτι; Έτσι δεν είναι;
- Απ΄όλα;
- Ναι απ' όλα..γιατί να κάνω εξαιρέσεις; Ούτε πράγματα, ούτε άνθρωποι, ούτε σκέψεις, ούτε όνειρα, άρα ούτε και πόνος πια...
- Ούτε πόνος πια... Νομίζω πως θα περιμένω...
- Τι πράγμα θα περιμένεις εσύ;
- Να ξαναμιλήσω στην άνοση ψυχή που ξεκινάς να χτίσεις. Θα σε περιμένω. Και θα είμαι όλος αυτιά.