Δεν σου λέω.

- Γιατρέ, βαρέθηκα.
- Να περιμένεις;
- Να υπακούω.
- Πάλι στην κόντρα;
- Γιατί πότε σταμάτησα;
- Τότε που κόντεψες να πεθάνεις. Το ξέχασες;
- Την γλύτωσα δηλαδή;
- Ξέρω γω. Το παλεύεις ακόμα μου φαίνεται.
.
.
- Γιατί θα πρέπει να κάνω ό,τι μου λες δηλαδή; Δεν κατάλαβα.
- Κατ' αρχήν, σπανίως σου λέω τι να κάνεις. Κι ύστερα εσύ συνεχίζεις να έρχεσαι εδώ και να ρωτάς.
- Κι εσύ μου λές; Τόσον καιρό με το τσιγκέλι στα βγάζω.
- Μωρέ σου λέω. Περισσότερα κι από όσα θα έπρεπε, ίσως. Αλλά αν εσύ δεν θέλεις να ακούσεις, δε σου φταίει κανένας.
.
.
- Είναι σκληρό και δύσκολο αυτό που περνάω γιατρέ. Δεν έχω πάντα το κουράγιο να φαίνομαι φυσιολογικός.
- Το θέλεις;
- Ποιό; Το να φαίνομαι φυσιολογικός;
- Όχι. Το να περνάς το σκληρό και το δύσκολο.
- ...
- Δεν απαντάς ε;
Εσύ, ξέρεις, είσαι φτιαγμένος γι αυτά τα δύο. Έχεις μια ιδιότυπη φιλοσοφία για την τέχνη και την έμπνευση και για όσα αξίζουν σ' αυτή τη ζωή.
Πως θα γράψεις μουσική αν δεν πονάς; Αυτό δε ρωτάς κατά βάθος;
- Ναι γιατρέ. Αυτό ρωτάω.
- Δεν θα γράψεις. Άλλά θα είσαι και πάντα πολύ μόνος σου. Αυτή τη διαδικασία ξέρεις, δεν την αντέχουν όλοι τόσο ευχάριστα.
- Πόνος και δημιουργία ή ηρεμία και συγκατάβαση;
- Δεν σου λέω. Εσύ το είπες...