Πρώτη φορά

- Γιατρέ, απόψε την είδα μετά από καιρό..πολύ καιρό..
- Πως ήταν;
- Όμορφη όπως πάντα.
- Δεν εννοούσα αυτό...
- Άσε με να το εννοήσω εγώ.. Ήταν αδιάθετη, ερχόταν από νοσοκομείο. Πονούσε αλλά ήρθε. Είχε αυτό το χαμόγελο όμως που όλα τα σβήνει και τα μαλακώνει. Καθόταν δίπλα μου κι εγώ την χάζευα όσο μπορούσα προσέχοντας να μη με δει.
- Γιατί να μη σε δει;
- Γιατί θυμώνει. Δε θέλει. Με παρεξηγεί. Φαίνεται πως δεν μπορώ να κρύψω αυτά που σκέφτομαι.
- Κι είναι κακό αυτό;
- Δεν είναι κακό, αλλά είναι άβολο. Και δε θέλω να τη δυσκολεύω. Προσπαθώ αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα.
- Ναι, αλλά αυτή έχει το μαγικό χαμόγελο που απαλύνει τα πάντα. Γιατί δε σου χαμογελάει λοιπόν;
- Ωχου...δύσκολα μου βάζεις. Δεν ξέρω. Δεν της βγαίνει φαντάζομαι.
- Τι έγινε μετά; Όταν βαρέθηκες να τη χαζεύεις της μίλησες καθόλου; Τι είπατε; Τι κάνατε;
- Γιατρέ μου φαίνεται πως δεν προσέχεις. Κατ' αρχήν δεν πρόκειται ποτέ να βαρεθώ να τη χαζεύω. Μη σου πω ότι αυτό με έφαγε κιόλας... Της έκανα ένα δώρο για τα γενέθλιά της. Τίποτα το περίεργο. Μερικά μικροαντικείμενα.
- Και;
- Της άρεσαν νομίζω. Αλλά μου είπε ότι πιο πολύ της άρεσε που έψαξα γι αυτήν πρώτη φορά. Έτσι το αισθάνθηκε.
- Κι εσύ; Τι είπες;
- Δεν μπόρεσα να πω..σκέφτηκα μόνο..
- Τι σκέφτηκες;
- Σκέφτηκα ότι αφού ο παλιός μου εαυτός δεν υπάρχει πια, προφανώς είναι η πρώτη φορά που ο καινούριος μου εαυτός έκανε κάτι γι αυτήν. Η μεγαλύτερη χαρά μου, ήταν ότι με άφησε να της το προσφέρω κιόλας. Το αποδέχτηκε. Άφησε για λίγο στην άκρη την προκατάληψη και την απογοήτευσή της, κι άνοιξε την καρδιά της. Σκέφτηκα ότι μαζί της πια, έχω γίνει ολόκληρος μια πρώτη φορά...