Κρίμα

- Ξέρεις, είναι καιρός που θέλω να σου πω κάτι.
- Τι γιατρέ;
- Είσαι κουρασμένος και άυπνος πάλι. Πως αντέχεις τόσον καιρό; Θέλω να πω, τί νομίζεις ότι αξίζει τόσο πολύ ώστε να φέρνεις τον εαυτό σου σ' αυτήν την κατάντια;
- Πόσο εύκολο είναι να αποκαλείς κατάντια τη ζωή κάποιου γιατρέ; Πόσο;
- Δεν σου επιτείθεμαι ξέρεις. Πρσπαθώ να σου μιλήσω απλά. Να δείς τα πράγματα κι από την άλλη μεριά.
- Για να θελήσω όμως να περάσω από την άλλη μεριά, νομίζω πως πρέπει πρώτα να βαρεθώ αυτήν από εδώ.
- Και; Πως τα βλέπεις;
- Τι να πω; Κάποτε ένας άλλος γιατρός μου είχε πει ότι είναι πολύ κακό να είσαι ανθεκτικός στον πόνο.
- Αυτό σημαίνει ότι ακόμα αντέχεις; Ή ότι θα πεθάνεις από τον πόνο πριν καν ενοχληθείς από αυτόν;
- Μπα... σημαίνει ότι έτσι ζω τώρα. Είναι η αυτοκάθαρσή μου.
- Και τι περιμένεις;
- Τίποτα εξίσου δυνατό είναι η αλήθεια. Έπαψα να πιστεύω ότι υπάρχει γιατρειά.
- Εκτός από αυτήν που εσύ θα επιτρέψεις στον εαυτό σου. Σωστά;
- Ναι.
- Κρίμα. Κρίμα γιατί έχεις πολύ ψηλές προσδοκίες από τους άλλους. Δεν είναι πάντα άξιοι των περιστάσεων ξέρεις. Αφού τις δημιουργήσουν και τις καλλιεργήσουν, μετά απλώς φεύγουν.
- Γι αυτό λοιπόν γιατρέ, είμαι μόνο εγώ από αυτήν την όχθη του πόνου τώρα.
- Και το ποτάμι όλο και πλαταίνει. Όταν θα αποφασίσεις να το διασχίσεις θα είναι ακόμα πιο δύσκολο.
- Γι αυτό ακριβώς. Θέλει δύναμη πια. Και οι αδύνατοι μου τελείωσαν γιατρέ. Πνίγηκαν στις λάσπες. Όταν περάσω απέναντι θα είναι για κάποιον που το αξίζει πραγματικά.
- Κρίμα. Γιατί πάλι φαντάστηκες πως θα σε περιμένουν..
- Ναι...ευτυχώς έχω και την φαντασία μου να με σώζει μέσα σ' αυτή τη νύχτα.