Όνειρα (Ι)

- Γιατρέ, θυμάσαι που με ρωτούσες αν έβλεπα ποτέ όνειρα;
- Ναι...και είσαι ο μοναδικός από τον οποίο ποτέ δεν πήρα απάντηση.
- Ξέρεις, νομίζω ότι είδα ένα. Τουλάχιστον ένα που να θυμάμαι.
- Λοιπόν;
- Λοιπόν ήταν μια χειμωνιάτικη μέρα. Ο ουρανός ήταν γκρίζος με πυκνά σύννεφα αλλά δεν έβρεχε. Έκανε κρύο. Νομίζω τουλάχιστον ότι έκανε κρύο.. Αλήθεια, κρυώνει κανείς στα όνειρά του γιατρέ;
- Για να το λες εσύ..
- Κάτω από αυτόν τον χειμωνιάτικο ουρανό απλωνόταν μια πεδιάδα γεμάτη πρασινάδα και λασπωμένο χώμα.
Δεν υπήρχε ούτε ένα δένδρο μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μου.
Από το πουθενά, εμφανίστηκε μπροστά μου μια φιγούρα σκοτεινή.
Φορούσε στολή πολέμου. Ήταν βρώμικος και ταλαιπωρημένος.
Τα πολλά παράσημα που κρέμονταν στο στήθος του και τα χρυσιά σιρίτια στους ώμους του δεν πρόσδιδαν κύρος πια, αλλά έμοιαζαν με παράταιρα στολίδια πάνω σε ένα τσακισμένο κορμί.
Στα βρώμικά του μάγουλα έβλεπα καθαρά δυό ρυάκια από δάκρυα. Τα χέρια του ήταν λασπωμένα και ματωμένα μαζί.
Τον ρώτησα ποιός είναι; Τι είχε έρθει να κάνει μέσα στην παγωμένη ερημιά;
Μου απάντησε πως κάποτε ήταν ένας μεγάλος στρατηγός και πως σε αυτή την πεδιάδα είχε σημειώσει μία από τις πιο λαμπρές του νίκες. Μου περιέγραψε με μάτια που γυάλιζαν από τα δάκρυα και την ένταση, όλη τη μάχη λεπτό προς λεπτό.
Σκέφτηκα όμως, ότι τα λόγια του αντί να εκπέμπουν περηφάνια, πιο πολύ με θρήνο έμοιαζαν και με ξόρκι.
"Ήρθα να ξορκίσω τα φαντάσματα" μου είπε. "Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ ούτε μια νύχτα ήσυχος μετά από αυτή τη μάχη. Τα ουρλιαχτά όσων ξεψύχησαν πάνω σ' αυτή τη λάσπη με κατατρέχουν ακόμα."
Και λέγοντας αυτά τα λόγια, γονάτισε και άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Έπλεξε τα βρώμικα δάχτυλά του μπροστά στο στήθος του και έμεινε έτσι βυθισμένος σε μια βουβή προσευχή χωρίς παραλήπτη.
Στενοχωρήθηκα που λες, και έφυγα με αθόρυβα βήματα.
Δεν είχα κάτι να του πω. Δεν έβρισκα τίποτα καλό μέσα μου. Αλλά και τίποτα κακό πια. Είχα αδειάσει.
- Και τι νομίζεις τώρα ότι ήταν όλο αυτό;
- Δεν ξέρω. Δεν είχα εγώ τη συγχώρεση που ζητούσε.