Δεν έχω φωνή

- Γιατρέ απογοητεύτηκα πάλι.
- Για πες μου.
- Έπεσαν στα χέρια μου μερικά βιβλία. Χρόνια είχα να διαβάσω. Μαγεύτηκα. Ήταν πολύ όμορφα.
- Δεν μου ακούγεσαι απογοητευμένος όμως. Τι θέμα είχαν τα βιβλία;
- Τον έρωτα...την αγάπη... τον πόνο.. σε όλες τις μορφές τους..
- Θυμάσαι κάτι καλό να μου πεις;
- Θυμάμαι. Αλλά πριν από αυτό, θα σου πώ κάτι άλλο.
- Ακούω.
- Διάβασα ωραία λόγια. Γεμάτα έμπνευση και δύναμη. Και θυμήθηκα τον καιρό που την είχα ερωτευτεί, και της έγραφα κι εγώ στίχους και τραγούδια. Όσο κι αν πόνεσε, έψαξα και βρήκα παλιά γράμματα, στιχάκια, μηνύματα από το κινητό κι ένα σωρό άλλα. Μα τώρα πια, δεν έχω ούτε δύναμη να ανασάνω, πόσο μάλλον φωνή για να της τραγουδήσω.
- Μην ανησυχείς. Αφού είχες έμπνευση παλιά, θα την ξαναβρείς. Δε χάνονται έτσι αυτές οι ικανότητες. Απλά ατονούν. Δεν μου είπες όμως το καλό που θυμάσαι.
- "Νομίζεις οτι υπάρχει κάτι άλλο που θα'θελα να βλέπω εκτός από τα μάτια σου αυτή τη στιγμή;"...άκου γιατρέ. Άκου τι είπε ο ποιητής..
- Πήγαινε τώρα. Πήγαινε και ξαναγράψε. Γράψε κάτι δικό σου, κάτι μόνο γι αυτήν. Γράψε για τα λουλούδια που έχουν όλα το άρωμά της, για τις άκρες των μαλλιών της που αφήνουν πίσω τους φωτεινές ανταύγειες, για το ξανθό χνούδι στο λαιμό της, για το κεφάλι της που στην αρχή το χαμήλωνε δειλά για να μη φανεί το πόσο πολύ ήθελε να σε κοιτάζει...
- Γιατρέ; ποιητής κι εσύ;
- Όχι. Απλώς προσπαθώ να μην ξεχνάω αυτά που μου αρέσουν στο πρόσωπο που αγαπάω. Αυτές τις μικρές σταγόνες ομορφιάς και μοναδικότητας. Προσπαθώ να τα θυμάμαι όσο είναι ακόμα δίπλα μου κι όχι αφότου χαθεί...
- Και τα καταφέρνεις;
- Όχι πάντα. Έχω χάσει κι εγώ μερικές αγάπες ξέρεις..
- Υποθέτω όμως πως δεν θα μου πεις γι αυτές...
- Πήγαινε τώρα. Πήγαινε και ξαναγράψε.. Κάτι μόνο γι αυτήν...