Όνειρα (ΙΙ) - Ο Χειμώνας της ανάγκης

- Θυμάσαι που χιόνιζε στο βουνό; με ρώτησες
- Θυμάμαι. Και που χιόνιζε και που έβρεχε. Θυμάμαι και τα μεσημέρια, και τα απογεύματα και τα δειλινά και τις νύχτες και τα ξημερώματα. Θυμάμαι την ησυχία, όταν το "σ' αγαπώ" δεν ακουγόταν και έμενε το παράπονο κι η απορία. Μήπως ξεχάστηκε τόσο εύκολα; Μήπως δεν ήταν πια εδώ;
Θυμάμαι τα δάκρυά σου που ποτέ δεν είδα, κάθε φορά που έκλεινα την πόρτα πίσω μου τα ξημερώματα και γυρνούσα στο πουθενά. Θυμάμαι την έρημο της ζωής μου, χαμένος εκεί μέσα χωρίς πυξίδα και ελπίδα.
Φυσούσε μανιασμένα ο υγρός αέρας και έκανε τα πόδια σου να πονάνε. Περπατούσες όμως με το κεφάλι ψηλά και ανίχνευες με την καρδιά το δρόμο. Όμως το μυαλό σου δεν το άφησες ούτε μια μέρα σε αργία. Το είχες πάντα εκεί κοντά, να σε κατηγορεί και να σε δένει. Άφηνε την αγάπη σου να φτάσει στα μάτια, στα χείλια, στο κορμί σου, αλλά ποτέ στα λόγια σου. Αυτά ήταν μετρημένα και δύσκολα. Βρισιές και ειρωνίες. Ζήλιες και ανοησίες.
Κοίταξα το χάρτη μου και ανακάλυψα πως τον κρατούσα ανάποδα. Τόσος αγώνας για μια λάθος διαδρομή. Ήταν από χρόνια χαραγμένος μέσα μου ο δρόμος. Τα έσκισα όλα, ξεκούμπωσα τα ρούχα μου να με χτυπάει το κρύο κι η βροχή στο στήθος και ακολούθησα τα χνάρια που ποτέ δεν άφησες γιατί φοβόσουν να ανακατέψεις το χώμα.
Γιατί στη μνήμη μου να είναι μόνο οι συννεφιές και τα κρύα; Γιατί δεν έζησα στον ήλιο και τη ζεστασιά; Μάλλον, γιατί τις καλές μέρες, κανείς δεν έχει ανάγκη κανέναν. Είναι ο χειμώνας και το κρύο που φέρνει στην επιφάνεια την έλλειψη και το κενό. Είναι ο ήχος της βροχής που μου θυμίζει τη ζεστασιά και την παρουσία σου.
Και είναι ο ήχος της σιωπής που τώρα αμείλικτος με συντροφεύει.
Είναι δύσκολα εδώ έξω. Και άβολα και κρύα. Είναι όμως ελεύθερα. Και ξέρω πως όσο αναπνέω και περπατώ, θα είσαι το όνειρο που αναζητάω. Η όαση στην έρημο που ξέμεινα.
Τα θυμάμαι όλα. Μην ανησυχείς. Θυμάμαι που χιόνιζε στο βουνό. Γι αυτό και τώρα είμαι ακόμα εδώ. Κι οι εποχές θα περάσουν και ο άνεμος θα κοπάσει. Κι ο χαραγμένος δρόμος θα είναι εκεί να τον βαδίσω.