Στο φως των κεριών

- Στην αρχή άστραψε ο ουρανός. Μέχρι να ακουστεί και η βροντή του κεραυνού, έγινε διακοπή στο φως. Τράβηξα την κουρτίνα και είδα την ηλεκτρική καταιγίδα να απομακρύνεται μέσα στην ξερή νυχτιά. Περίμενα έτσι ακίνητος, χωρίς να αναπνέω για να μην χαλάσω τίποτα από το πανδαιμόνιο που έβλεπα έξω από το παράθυρο. Κάποια στιγμή που αποφάσισα ότι είχα μείνει πολλή ώρα άπρακτος, άναψα μερικά κεριά. Οι μικρές φλογίτσες ζωντάνεψαν στις γωνιές του δωματίου καί σκόρπισαν μια υποψία φωτός.
Μαζί τους όμως ζωντάνεψαν και οι σκιές. Θεριέψανε στους τοίχους, μίκραιναν και μεγάλωναν κι άρχισαν να αποκτάνε δικιά τους ζωή.
"Ποιοί είστε εσείς;" ρώτησα, αλλά απάντηση δεν πήρα. Δεν ήθελε και πολύ να καταλάβω ότι δεν ήταν το σκοτάδι της νύχτας που φοβόμουν, αλλά το σκοτάδι του μυαλού μου. Αυτά τα φαντάσματα δεν είναι φίλοι μου. Κι εγώ δεν είμαι εκεί μαζί τους.
Ο ήχος από το εισερχόμενο μήνυμα ακούστηκε απόκοσμος αλλά και σωτήριος ταυτόχρονα. Κοίταξα το ρολόι..2 παρά..ποιός στέλενει ξημερώματα σημεία ζωής; και τι να θέλει από τη δικιά μου τη ζωή;
Ευτυχώς που οι αληθινοί φίλοι δεν χάνονται. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου ξεκινώντας για μια απροσδόκητη συνάντηση. Δεν ήμουν εκεί για να δω αν και πότε ξαναήρθε το φώς. Τα ξημερώματα απλώς μάζεψα τα υπολείμματα των τελειωμένων κεριών που άφησα πίσω μου να καίγονται και να παλεύουν με τις σκιές που έφτιαχναν.
Τι περίεργο σκέφτηκα. Για να εξαφανιστεί η κακιά σκιά, πρέπει να εξαφανιστεί και το καλό φως.
- Τι περίεργα πράγματα μου λες; Εσύ τη νύχτα την έχεις για σπίτι. Τι φοβήθηκες;
- Δεν φοβήθηκα τη νύχτα γιατρέ. Το σκοτάδι φοβήθηκα.