Μια ανάσα

- Έχεις αρχίσει να με εκνευρίζεις λιγάκι, το ξέρεις;
- Γιατί γιατρέ μου; Τι έκανα πάλι;
- Τι δεν έκανες να ρωτάς.
- Τι δεν έκανα;
- Δεν προστάτεψες την ηρεμία και τον εαυτό σου. Παραιτήθηκες πολύ εύκολα από τα προνόμια που τόσο δύσκολα απέκτησες.
- Μα εγώ...
- Άσε τα "μα" και τα "ξε-μα". Εσύ! Εσύ που βιάζεσαι. Εσύ ο ανυπόμονος.
- Τι να έκανα;
- Υπομονή. Τώρα δεν έχεις τίποτα πια, παρά μια σικέ κοροϊδία να σου κάνει παρέα. Έδωσες ευθύνη και πρωτοβουλία σε αυτούς που δεν άξιζαν. Κοίτα να ηρεμήσεις γιατί θα χάσεις και τον εαυτό σου στο τέλος. Δεν είσαι αγαθό για μοίρασμα. Άνθρωπος είσαι. Οι υπόλοιποι ας ζήσουν με τις ανεπάρκειές τους. Μη γίνεσαι εσύ το άλλοθι για τη σύγχιση που κουβαλάνε.
- Ανάσα θα πάρεις γιατρέ;
- Μία μόνο. Πάρε όμως κι εσύ άλλη μία και σκέψου. Πονάει στην αρχή αλλά υπάρχει ανταμοιβή.
- Προσπαθώ να ανασάνω.
- Είσαι κι εσύ σαν όλους τους άλλους ε; Προτιμάς τα παιχνίδια που ξεκινούν εντυπωσιακά. Στριμώχνεις τον αντίπαλο και χάνεις κάνα δυό καλές ευκαιρίες. Αλλά όταν τελειώνει το παιχνίδι έχεις χάσει. Πάρ' όλα αυτά συνεχίζεις να ζεις με τα "αν" και τα "μήπως". Με το όραμα μιας υποθετικής νίκης που ποτέ δεν ήρθε.
- Υπάρχει κι άλλο παιχνίδι, γιατρέ;
- Υπάρχει η αλήθεια. Είναι πικρή και δύσκολη στην αρχή, αλλά το τέλος πάντα σου ανήκει. Μην αφήνεις τους ψεύτες και τους διπρόσωπους να σου κάνουν παρέα. Μην τους αφήνεις να δικαιολογούν τις αδυναμίες τους με τις προστυχιές τους.
- Ουδείς αλάνθαστος.
- Άλλο "κάνω λάθος" κι άλλο "είμαι λάθος".
- Νομίζω πως υποψιάζομαι τι θέλεις να πεις.
- Μακάρι.
- Καλή σου νύχτα λοιπόν.
- Καλή ξεκούραση γιατρέ.