Αγάπης αγώνας...

- Γιατί χτυπάς την πόρτα μου μεσάνυχτα;
- Πρώτον δεν είναι μεσάνυχτα. Είναι ξημερώματα. Και δεύτερον γιατρέ, τι ερώτηση είναι αυτή; Σαν στίχος από καψουροτράγουδο μου ακούστηκε.
- Ε, όχι και καψουροτράγουδο. Έχω κι εγώ τις επιρροές μου..
Λοιπόν; δεν μου είπες ακόμα τι σε φέρνει εδώ;
- Είχα μια απρόσμενη συνάντηση.
- Την ξαναείδες;
- Ποιάν;...α..όχι όχι...Κάποια άλλη είδα. Είχα μόλις μπει στο μετρό. Χάζευα τις φάτσες στο βαγόνι, και ξαφνικά είδα δυό μάτια να με κοιτάζουν με απορία και έκπληξη ταυτόχρονα.
"Εσύ είσαι;" με ρώτησε.
"Γιατί καλέ; ποιόν άλλον περίμενες;" είπα. Άκου ο αδιόρθωτος τι της είπα της κοπέλλας. Κρίση χιούμορ έπαθα.
- Ναι, αλλά δεν μου είπες ακόμα. Αυτή ποιά ήταν;
- Μεγάλη ιστορία γιατρέ.
- Πιο συγκεκριμένα;
- Μια παλιά αγάπη. Πολύ παλιά όμως...
- Πως ήταν;
- Ίδια. Όπως την θυμόμουν. Αν εξαιρέσεις το ντύσιμο φυσικά. Βλέπεις εγώ την ήξερα φοιτήτρια και τώρα είναι δικηγόρος.
- Αλήθεια; Και με τι ασχολείται;
- Εδώ είναι η πλάκα. Θυμάμαι που έλεγε πως της άρεσε το εμπορικό δίκαιο και της έλεγα να ασχοληθεί με τα πνευματικά δικαιώματα. Έπαιζα μουσική τότε, και είχα καταλάβει πως η φάση αυτή ήταν ανύπαρκτη στη χώρα μας.
- Μη μου πεις;
- Δε σου λέω, αλλά αυτή τη στιγμή με αυτό ασχολείται. Δεν την ξέχασε ποτέ την πρότασή μου.
- Εσένα; Σε ξέχασε;
- Φατσικώς, όχι. Συναισθηματικώς, φαντάζομαι ότι το τακτοποίησε το ζήτημα.
- Γιατί το λές έτσι;
- Γιατί όταν το διαλύσαμε, προσπάθησε να αυτοκτονήσει δυό φορές. Και μετά έμαθα ότι είχε περάσει έναν πολύ δύσκολο χρόνο με χάπια και αλκοόλ.
- Τι μου λές; Αυτά είναι πολύ σοβαρά πράγματα. Δεν κάνεις πλάκα; Για σένα προσπάθησε να αυτοκτονήσει;
- Έτσι μου είχε πει αργότερα. Εγώ όμως ήξερα ότι ήταν παιδί χωρισμένων γονιών. Η μάνα της ήταν μια κακιά στρίγγλα που την είχε γεμίσει με ενοχές και κόμπλεξ.
Είχε κάνει ένα ακόμα αγόρι με τον πατριό της και την είχε για άνθρωπο δεύτερης κατηγορίας. Το κακόμοιρο το κοριτσάκι ζούσε μια φρίκη. Την έτρωγαν οι ανασφάλειες.
Γι αυτό με είχε τρελλάνει και μένα. Δε με άφηνε σε χλωρό κλαρί. Καλό παιδί κι εγώ, τα ανεχόμουν όλα, αλλά κάποια στιγμή εγκατέλειψα. Της είπα "τέλος". Φυσικά δεν το πίστεψε. Αλλά όταν πια είχε πειστεί, άρχισε τα μελλοδραματικά.
Τώρα που τα σκέφτομαι βέβαια, δεν είναι αστεία. Με τη νεανική μου όμως αλαζονεία, μου είχαν φανεί πολύ υπερβολικά. Και η αλήθεια είναι, ότι όσο κι αν είχα υποφέρει για χάρη της, όσο κι αν την είχα στηρίξει, έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου.
Και υποσχέθηκα στον εαυτό μου, ότι αν ποτέ κάνω παιδιά, να μην τα εγκαταλείψω. Να μην τα υποχρεώσω να αισθανθούν αυτόν τον πόνο και την ανασφάλεια που έβλεπα στα μάτια αυτής της νεαρής κοπέλλας. Βέβαια, με το πέρασμα του χρόνου κατάλαβα ότι η φυγή του πατέρα της ήταν το ένα κομμάτι. Το χειρότερο ήταν η μετέπειτα συμπεριφορά της μάνας της. Πολύ αργότερα και κατά τύχη, έμαθα ότι και ο αδερφός της είχε μπλέξει με ναρκωτικά. Κρίμα.
- Θα μπορούσες να γράψεις ολόκληρο μυθιστόρημα με αυτά που μόλις μου είπες.
- Μπα...δεν το σκοπεύω.
- Και τι είπατε;
- Ένα σωρό πράγματα. Όμορφα ήταν. Είναι ακόμα μόνη της. Της αρέσει λέει, έτσι. Ζει σε ένα ωραίο σπίτι στα προάστια. Συζητώντας μάλιστα, ανακαλύψαμε ότι κυκλοφορούμε σε παρόμοια μέρη και για ένα διάστημα εργαζόμασταν και πολύ κοντά. Απορήσαμε πως δεν είχε τύχει να ξαναβρεθούμε.
- Χάρηκες που την είδες;
- Όχι ακριβώς. Ας πούμε πως κάτι τακτοποίησα μέσα μου.
- Και μετά;
- Μετά, το μετρό έκανε τη δουλειά του και πήγε ο καθένας στον προορισμό του. Κι ο δικός μου ήταν ο οδοντίατρος.
- Φρίκη;
- Μπα...η φρίκη ήταν όταν βγήκα.
.
.
- Ήταν ήδη έξι το απόγευμα και είχε σκοτεινιάσει. Υπολόγισα πως θα ήταν στο τρένο γυρνώντας από τη δουλειά. Μου έχει λείψει απίστευτα και την σκεφτόμουν συνέχεια. Έπιασα το κινητό και σχημάτισα γρήγορα ένα μήνυμα. Αλλά δεν το έστειλα ποτέ..
- Τι έλεγες;
- Έλεγα "Είμαι στο πεζοδρόμιο κάτω από τον οδοντίατρο και σε περιμένω. Έλα να σε δω λιγάκι. Έλα να σε ρωτήσω "τι τρέχει;" και αντί να απαντήσεις να χαμηλώσεις το βλέμμα σου. Έλα και σου έχω ένα δώρο. Ένα βιβλίο από τον αγαπημένο σου συγγραφέα: "Αγάπης αγώνας άγονος". Έλα να σου το δώσω, να το διαβάζεις χρόνια μετά και να με θυμάσαι όπως ήμουν. Και μακάρι να καταλάβεις πως δεν πέρασε λεπτό από εκείνο το απόγευμα του Φεβρουαρίου."
- Θα μπορούσες να γράψεις ολόκληρο μυθιστόρημα με αυτά που μόλις μου είπες.
- Το μυθιστόρημα το έγραψα, γιατρέ. Για τον ήρωα ψάχνω ακόμα.