Τόσα πολλά και τόσα λίγα

- Είναι νωρίς ή μου φαίνεται;
- Δεν είχα ύπνο.
- Ναι, εντάξει. Θύμησέ μου φεύγοντας να σου δώσω τα αγαπημένα μου χάπια.
- Δε θέλω χάπια γιατρέ για να κοιμηθώ. Θέλω το φιλί της στο μέτωπο και το χάδι της στα μαλλιά μου.
- Λυπάμαι αλλά δεν έχω τέτοια δύναμη. Αυτά που ζητάς αγγίζουν άλλα όρια. Δε χωράνε σε μπουκαλάκια και συνταγές.
- Ούτε κι οι στιγμές χωράνε. Αλλά τις κάνουμε φωτογραφίες και τις φυλακίζουμε. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από περιουσίες για να υπάρχει. Έτσι δεν είναι;
- Κι η δικιά σου περιουσία; Που την έκρυψες τώρα;
- Θέλω τα λίγα στις τσέπες μου και τα πολλά στην καρδιά μου.
- Τόσα πολλά και τόσα λίγα λοιπόν.
- Όμορφο πράγμα η φροντίδα γιατρέ. Έρχομαι εδώ και με φροντίζεις. Μπορεί να με μαλώνεις και να θέλεις να με αλλάξεις, αλλά κατά βάθος σου αρέσω όπως είμαι, έτσι δεν είναι;
- Κι εσύ; Για ποιόν θα γίνεις γιατρός τώρα;
- Δεν ξέρω. Ακολούθησα την καρδιά μου τόσο πολύ που σοκαρίστηκα. Έζησα στιγμές που είχα φύγει από το σώμα μου και δεν σκεφτόμουν τίποτα. Έκανα μόνο. Από ένστικτο. Και ήταν υπέροχα. Δεν υπάρχει κίνδυνος σε τέτοια πράγματα. Ένα κενό υπάρχει μετά, όταν κάποιος τραβάει τις κουρτίνες και το φως σε τυφλώνει.
- Πως ήταν;
- Εξωπραγματικά. Βλέπεις κάποιον να υποφέρει και τα ξεχνάς όλα. Σκέφτεσαι ότι αυτός ο άνθρωπος δίπλα σου απλά υπάρχει, κι ότι αν κάνεις το καλύτερο που μπορείς γι αυτόν, θα έχεις φτιάξει μια υπέροχη στιγμή.
Δεν έχει σημασία αν είναι μπερδεμένος ή δυστυχισμένος. Δεν έχει σημασία αν δεν έχει σπίτι ή κανείς δεν τον καταλαβαίνει. Δεν έχει σημασία αν οι φίλοι του, του δίνουν λάθος συμβουλές. Δεν έχει σημασία αν κρέμεται από μια κλωστή κι αυτή η κλωστή είναι στα χέρια κάποιων άλλων. Είσαι εσύ εκεί και θα τον γλυτώσεις. Τις λίγες πολύτιμες στιγμές που θα στο επιτρέψει να είσαι κοντά του, θα δώσεις τα πάντα.
Δεν κράτησα τίποτα. Πρώτη και τελευταία φορά μαζί. Άδειασα την ψυχή και το σώμα μου για να δω ένα χαμόγελο να ανθίζει.
- Και; Το είδες τελικά αυτό το χαμόγελο;
- Πίσω από τα δάκρυα και τον πόνο ήταν δύσκολο. Θα σου πω μια άλλη φορά.