Κλισεδάκια

- "Πρέπει να είσαι ο εαυτός σου" μου είπε. "Μη σε νοιάζει η γνώμη των άλλων για σένα. Όταν κλείνεις το φως κάθε νύχτα, εσύ μένεις μόνος με τον εαυτό σου. Σ' αυτόν λογοδοτείς. Κοίτα λοιπόν να έχεις να του λες καλά πράγματα".
- Κι εσύ τι απάντησες;
- Τι να απαντήσω, γιατρέ, σε τέτοια κλισεδάκια;
- Συγκρατήθηκες;
- Το κατά δύναμην..βλέπεις ήταν κι η παρέα που δεν ήθελα να τη χαλάσω.
- Μα αφού μόνο οι δυό σας είσασταν.
- Ακριβώς.
- Κατάλαβα..Προκειμένου να έχουμε όμορφη θέα, ρίχνουμε και λίγο το επίπεδο, ε;
- Ωχ..μη με μαλώνεις γιατρέ. Όλος ο κόσμος αυτό δεν κάνει; Άμα κυκλοφορώ συνέχεια με την ξυνίλα στη μούρη και τον κακό το λόγο, στο τέλος θα μιλάω μόνο με τον καθρέφτη.
- Μα και οι άλλοι, ξέρεις, καθρέφτες είναι. Τον εαυτό μας βλέπουμε μέσα από τα λόγια και τη διάθεσή τους. Γι αυτό λαχταράμε να είμαστε αποδεκτοί και αρεστοί.
- Καθρέφτες ε; Παραμορφωτικοί;
-Τις περισσότερες φορές. Ξέρεις, οι άνθρωποι δεν μπορούν εύκολα να είναι αντικειμενικοί. Θα σε κοιτάξουν με συμπάθεια. Θα σου πουν μερικές παρήγορες κουβέντες.
- Ειδικά άμα ενδιαφέρονται.
- Σωστά.
- Ή θα σε αποδοκιμάσουν και θα σε ματαιώσουν. Ειδικά άμα σε αντιπαθούν.
- Και πάλι σωστά.
- Και τι ρόλο παίζω εγώ τώρα;
- Εσύ αποφασίζεις. Αν θα δεχτείς αυτά που ακούς, αν θα τα φιλτράρεις, αν θα τα περιφρονήσεις.
- Τι σημασία έχει;
- Καμμιά αν ξέρεις ποιός είσαι. Μόνο που ο άλλος θα αντιληφθεί με τη σειρά του, τη γνώμη σου γι αυτόν.
- Στην οποία όμως δεν πρέπει να δίνει καμμία σημασία. Έτσι μου βροντοφώναζε.
- Άστη να φωνάζει.
- Γιατί το λές αυτό, γιατρέ;
- Γιατί ερωτεύονται οι άνθρωποι;
- Γιατί δίνει ο ένας υπερβολική σημασία στη γνώμη του άλλου;
- Και αντιστρόφως. Αμοιβαία καταστρατήγηση αρχών.
- Φτου...για ένα τόσο όμορφο συναίσθημα είναι άσχημη αυτή η εικόνα.
- Μπα...έτσι είναι. Καταργείς τον εαυτό σου και σιγά σιγά τον ξαναχτίζεις περιέχοντας όμως και τον άλλον. Εκεί συνήθως στραβώνει η δουλειά. Όταν ανακαλύπτεις τις παραχωρήσεις που πρέπει να κάνεις, μπορεί και να μη σου αρέσει.
- Μα αυτό δεν είναι έρωτας. Είναι ανούσιος ανταγωνισμός.
- Και οι άνθρωποι ανούσιοι παραμένουν λοιπόν. Αρνούνται τα συναισθήματά τους στο όνομα μιας κακώς εννοούμενης ατομικότητας.
Κοίταξε γύρω σου και πές μου τι βλέπεις; Άνθρωποι χαρούμενοι και συντροφικοί;
- Ή μήπως άνθρωποι μόνοι και μελαγχολικοί;
- Εσύ το είπες.
- Κι εσύ δεν το αρνήθηκες.
- Πω πω..πέρασε η ώρα πάλι. Κι αύριο ξυπνάω νωρίς.
- Καλή ξεκούραση γιατρέ. Εγώ πάλι λέω να ξεκινήσω για ένα ταξίδι. Έχω 2 μέρες ελεύθερες και θέλω να φύγω.
- Τα λέμε όταν γυρίσεις. Καλό ταξίδι.
- Στο επανειδείν.