- Γιατρέ, πιστεύεις ότι κατά βάθος όλοι οι έρωτες είναι ίδιοι;
- Δεν ξέρω. Εσύ πιστεύεις ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι;
- Ίδιοι δεν είναι. Αλλά μου φαίνεται ότι όλοι πάσχουν και υποφέρουν από τα ίδια πράγματα. Πόσο διαφορετικός όμως μπορεί να είσαι, όταν λες κάπου την ιστορία σου και την έχουν ξανακούσει όλοι εκατό φορές;
- Και; Που είναι το πρόβλημα; Έχεις ανάγκη να πάσχεις εσύ από κάτι πρωτότυπο; Σε σοκάρει που ο πόνος σου δεν είναι ο μοναδικός πάνω στον πλανήτη;
- Όχι. Με σοκάρει πως πιθανώς η αιτία που με κάνει να πονάω, είναι ανύπαρκτη.
- Υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό σου αν προσπαθείς να το περιορίσεις το θέμα.
- Πολύ στενή προοπτική για κάτι που με συγκλονίζει.
- Μα το πρώτο βήμα για να ηρεμήσεις, είναι να αντιληφθείς το πραγματικό μέγεθος του προβλήματός σου. Αμέσως μετά ανακαλύπτεις ότι και ο ίδιος σου ο εαυτός είναι μια σταγόνα μέσα στον ωκεανό της ανθρωπότητας, και ότι η ζωή που βασανίζεις με τη βλακεία σου δεν είναι παρά μια στιγμή μέσα στην αιωνιότητα.
- Ξεφτύλα δηλαδή. Πολύ μικρός, πολύ λίγος και πολύ σύντομος.
- Και πολύ ανόητος τελικά.
- Τώρα με βρίζεις;
- Μπα...σου υπενθυμίζω απλώς.
- Μια και είσαι τόσο ευγενικός μαζί μου, μήπως μπορείς επιτέλους να μου πεις τι να κάνω;
- Μα, αυτό που ήδη κάνεις. Απλώς πιο αποφασιστικά. Μην δίνεις δικαίωμα στους άλλους να ανακατεύονται και να συμμετέχουν στη ζωή σου. Ζήσε εσύ, και απλώς προσκάλεσε αυτούς που επιθυμείς. Όσοι ακολουθήσουν θα είναι εκεί. Για τους υπόλοιπους δεν θα σου περισσέψει ούτε μια στιγμή.
- Ούτε μια στιγμή.
- Πάω μια βόλτα να πάρω αέρα τώρα. Έρχεσαι;
- Μπα..αφού με ξέρεις γιατρέ. θα σου χτυπήσω πάλι την πόρτα περασμένα μεσάνυχτα.
- Μεγάλη νύχτα κι απόψε;
- Θα δείξει..Εσύ πρώτος θα τα ακούσεις.