Διάλειμμα για διαφημίσεις

- Γιατρέ, χτυπάει το κινητό σου.
- Συγγνώμη. Έπρεπε να το είχα κλείσει. Ξεχάστηκα...
Λοιπόν; που είχαμε μείνει;
- Δεν είχαμε ξεκινήσει ακόμα, οπότε δεν μείναμε και πουθενά.
- Πουθενά...
- Πουθενά και τίποτα γιατρέ. Μου θύμισες τώρα κάτι που δεν ήθελα να σου πώ γιατί θα λές πάλι πως είμαι μίζερος και γκρινιάρης και πως όλα μου φταίνε.
- Άδικο έχω;
- Ναι..εδώ και πολύ καιρό έχεις άδικο πια. Άκου λοιπόν και κρίνε μόνος σου.
- Ακούω.
- Είμαι σε ραντεβού. Καινούρια γνωριμία σχετικά. Πρέπει να κάνω καλή εντύπωση. Ακούω. Δίνω προσοχή στα λόγια της. Μιλάει όμορφα. Μερικές φορές με συνεπαίρνει. Είναι συγγραφέας και ξέρει να χειρίζεται το λόγο. Και οι σκέψεις της βγαίνουν ξεκάθαρες. Και ειλικρινείς νομίζω. Είχα σχεδόν ξεχάσει πόσο χαλαρωτικό είναι τελικά να ακούς. Θέλει μια εγρήγορση, δε λέω...αλλά με το που καταπολέμησα την ανάγκη μου να σχολιάσω ή να προσθέσω ή να αλλάξω και θέμα, ξαφνικά έγιναν όλα πιο απλά. Ακούω, καταλαβαίνω και διασκεδάζω.
- Καλός ακροατής λοιπόν. Σπάνια τέχνη. Ξεχασμένη σχεδόν. Και κλειδί που ανοίγει πόρτες.
- Πράγματι. Ο άλλος αρχίζει και σε θεωρεί τον καλύτερο συνομιλητή που είχε ποτέ, κι ας μην έχεις αρθρώσει πάνω από τρεις λέξεις όλες κι όλες.
- Δεν χρειάζονται και περισσότερες.
- Ναι...κάπου τόσες αρκούν.
- Και; πως συνέχισε αυτή η κουβέντα;
- Να...αφού εξαντλήσαμε τα κοινού ενδιαφέροντος θέματα, εξαντλήσαμε και τα δικά της, ήρθε μάλλον κι η σειρά μου κάτι να πω. Κάτι περισσότερο από τα τυπικά. Κάτι για τον εαυτό μου...καταλαβαίνεις.
- Καταλαβαίνω.
- Και μάλιστα για να με διευκολύνει, μου έκανε και ερωτήσεις. Έτσι για να ξεκινήσει σαν διάλογος αυτή η πρόκληση.
- Απάντησες;
- Γιατί όχι; Μου άρεσε η ιδέα ότι κάποιος πιθανώς ενδιαφερόταν για μένα. Πάνω λοιπόν που έχω αρχίσει να μιλάω, χτυπάει το κινητό της.
"Φτού", σκέφτηκα αλλά δεν το έδειξα κιόλας.
Αυτή απάντησε αμέσως με ένα τεράστιο χαμόγελο στο στόμα. Δεν ήθελε πολύ να καταλάβω από τα συμφραζόμενα ότι στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν κάποιο αρσενικό που την πολιορκούσε. Πνιχτά γελάκια, υπερβολική έκπληξη σε τετριμμένες ατάκες, φανερή αποδοχή της κολακείας... παιχνίδι ολόκληρο.
- Κι εσύ;
- Εγώ συνέχισα τον καφέ μου και κοίταζα διακριτικά έξω από το παράθυρο. Μη λέει ότι είμαι κι αδιάκριτος.
- Μετά;
- Κάποια στιγμή λοιπόν, μετά από κάνα πεντάλεπτο, έκλεισε αφού πρώτα είχε κανονίσει δύο εναλλακτικά ραντεβού (αν δεν βρεθούμε στο ένα μέρος το Σάββατο τα λέμε στο άλλο το μεσημέρι Κυριακής - ξέρεις τώρα - κανονική ατζέντα). Οπότε, ήρθε και η σειρά μου. "Τι λέγαμε;" με ρωτάει. Για συνέχισε...
"Γαμώτο"...σκέφτηκα. "Αγένεια. Ούτε ένα συγνώμη για τη διακοπή ή κάτι άλλο που να φανερώνει λίγους τρόπους."
Με πιάνουν που λες τα διαόλια μου και ξεκινάω ξανά να μιλάω. Τώρα όμως μιλούσα για ένα τελείως διαφορετικό θέμα. Ούτε καν συνέχισα αυτά που έλεγα. Δυστυχώς επαληθεύτηκε και η πρόβλεψή μου. Χαμπάρι δεν πήρε. Όσο μιλούσα, άρχισα να σκέφτομαι ότι, ή δεν είναι παρατηρητική ή απλώς δεν έδινε καμιά σημασία σε αυτά που έλεγα προηγουμένως.
- Ή πραγματικά ξεχάστηκε. Συμβαίνει στους ανθρώπους καμμιά φορά.
- Μπορεί.
- Η συνέχεια;
- Η συνέχεια μου θύμισε κακό απόγευμα καθημερινής μπροστά στην τηλεόραση. Πάνω που η κουβέντα πήγαινε να αποκτήσει λίγο ενδιαφέρον, χτυπούσε το κινητό. "Διάλειμμα για διαφημίσεις και επιστρέφουμε". Το μόνο που δεν υπολόγισε ήταν το ζάπινγκ.
- Ζάπινγκ;
- Ναι. Εκνευρίστηκα και άλλαξα κανάλι. Απλά περίμενα να τελειώσει ένα ακόμα τηλεφώνημα και αφού πλήρωσα τους καφέδες, της πρότεινα να τη συνοδεύσω σπίτι. Ξενέρωσε φυσικά γιατί δεν είχε υπολογίσει να κάτσουμε τόσο λίγο στον καφέ. Σε καμιά ώρα είχε κανονίσει για αλλού και προφανώς θα την βόλευε να την πήγαινα προς τα εκεί. Είμαι πολύ παλιάνθρωπος που της την έσπασα γιατρέ; Είμαι μίζερος και γκρινιάρης;
- Δεν ξέρω. Είσαι;
- Είμαι και φαίνομαι. Ας κάνουμε ένα διάλειμμα για διαφημίσεις. Ξέχασες ανοιχτό το κινητό σου και ξαναχτυπάει.