Όνειρα (IV) - Πάντα είναι αργά

Κοιμόσουν δίπλα μου. Όπως παλιά. Εγώ πάλι ξενυχτούσα και σε χάζευα. Όπως παλιά.
Ήταν μαγικό, αλλά ποτέ δεν χόρταινα αυτή την αθωότητα και την ηρεμία που είχε η μορφή σου όταν ονειρευόσουν. Κι η αναπνοή σου, ένα απαλό δροσερό αεράκι μέσα στη νύχτα.
.
.
Με πήρε και μένα ο ύπνος.
Μια νύχτα από τις πολλές που ακολούθησαν, έσπασες τη σιωπή σου. Είπες πως σου έλειψαν όλα αυτά. Πως με θυμάσαι όταν πονάς και έγνεψες καληνύχτα.
.
.
Ξύπνησα. Έκανε κρύο και ήμουν μόνος μου. Στο τέλος του ονείρου, είχα βρεθεί στο τιμόνι του αυτοκινήτου μου που γκρεμιζόταν από έναν βράχο.
Έπρεπε να είχα ακούσει τον γέρο σοφό με τα χοντρά γυαλιά και το ατημέλητο μαλλί.
"Πάντα είναι αργά. Μην περιμένεις ούτε στιγμή για να αδράξεις τις λέξεις και να τις βάλεις στο χαρτί. Τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους."